Filozofia Plotyna autor: Odoaker Barbarius Germanin
Plotyn /203-269/ Twórca ostatniego wielkiego systemu filozoficznego czasów nowożytnych. Miejsce powstania systemu: Aleksandria.Plotyn był pochłonięty życiem duchowym. Chciał założyć miasto filozofów miało się nazywać Plotonofolis.
Układ rzeczowy  " Enneady": I enneada - zawierała rozprawy etyczne; II enneada - zawierała rozprawy fizykalne; III enneada - zawierała rozprawy kosmologiczne; IV enneada - zawierała rozprawy o duszy; V enneada - zawierała rozprawy o rozumie; VI enneada - zawierała rozprawy o najwyższych kategoriach /takich jak byt dobro Najbardziej znane rozprawy: - " O szczęściu " - " O pięknie " Odwoływał się do Platona, źródło poglądów filozofia platońska.
Poglądy filozoficzne Plotyna: Punktem wyjścia filozofii Plotyna było odczucie przeciwieństw bytu, natomiast celem było wykazanie jedności bytu, skonstruowanie systemu monistycznego. Plotyn dokonał przemiany samego pojęcia bytu, dowodził, że istotą jest nie trwanie lecz staranie się. Wobec tego nie ma wiele bytów, ale jest jeden byt rozwijający się i przywierający różnorodne postacie, tak więc naturalną własnością bytu była ekspansja. Sam byt trwa, ale produkuje jakby nowe byty, ma więc ten byt naturę światła, którego istotą jest promieniowanie. Wyłonione z bytu postacie jakby płomienie bytu nazwał Plotyn emanacjami. Pogląd filozoficzny Plotyna to pogląd emanacyjny. Byt pierwotny mający zdolność do emanacji nazwał Plotyn absolutem, albo czystą jednią. Absolut u Plotyna był szczytem piękna, dobra i prawdy. Był tym co religie nazywają bogiem. Absolut nie jest ani myślą, ani też wolą. Uznał Plotyn absolut za niepoznawalny. Nie można go objąć myślą ani poznać. Z absolutu emanują inne postacie bytu,które tym się charakteryzują, że są coraz mniej doskonałe, coraz bardziej zależne. Plotyn nazywał kolejne postacie bytu hipostazami. Były 3 hipostezy absolutu: - duch; - dusza; - materia. Duch - podobny do platońskiej idei ducha Dusza - świat psychiczny, wg. niego dusza łączna świata Materia - w materii jedność,doskonałość i siła twórcza absolutu są jakby na wyczerpaniu, stanowi kres procesu emancyjnego. Plotyn włączył po raz pierwszy w obręb systemu filozoficznego poglądy estetyczne, wynikały one wprost z jego metafizyki. Był też pierwszym filozofem, który postawił na piedestale sztukę i artystę. Uważał, że twórczość artystyczna jest drogą zbliżenia do absolutu.

SCEPTYCYZM PIRROŃSKI autor: Odoaker Barbarius Germanin
Pierwszy etap sceptycyzmu stworzony przez Pirrona, który nic nie napisał, a swoją naukę przekazywał słowem i życiem. Tymon jego uczeń spisał myśli mistrza, polemizując ze szkołą stoików i epikurejczyków ośmieszając ich dogmatyzm.

Nauczali jak osiągnąć pokój ducha i szczęście.

Głosili, że można żyć szczęśliwie nawet bez prawdy i wartości i ze mędrzec może być szczęśliwy nawet podczas męczarni (np.: tortur).

Odrzucali naukę o bycie twierdząc, iż każda rzecz nie bardziej jest, aniżeli nie jest oraz, że każda rzecz jest i nie jest, a także, że każda rzecz ani jest ani nie jest. Odmawiali rzeczom własnego statutu ontologicznego, w miejsce bytu wprowadzili (wydawanie się) lub zjawiska.

Nauczali że kto chce być szczęśliwy powinien :

ustalić jaka naturę mają rzeczy
Nauczali że rzeczy są :
nie do rozróżnienia (adiaphora)
nie do ustalenia (astathemata) ,
nie do osądzenia (anepikrita)
dowiedzieć się jak się do rzeczy ustosunkować
W związku z powyższym należy nie mniemać (adoxastoi) i mówić o każdej poszczególnej rzeczy, że nie więcej jest niż nie jest lub, że i jest i nie jest albo że ani jest ani nie jest.
dowiedzieć się co zyskują ci którzy tak się ustosunkują
Nauczali, że ludzie z takim nastawieniem zyskują hart niewyrokowania (aphasia),
a następnie niezmącony spokój (ataraxia).

SCEPTYCYZM AKADEMICKI
Etap pośredni sceptycyzmu, rozpoczęty w akademii (szkole platońskiej) przez Arkezylaosa (druga akademia).

Nauczał, że nic nie można stwierdzić pewnego, jedynie można mniemać.
Zalecał zawieszenie sądów.

Swój sceptycyzm wykorzystywał głównie w polemikach ze stoikami.


Kontynuatorem sceptycyzmu w akademii był Karneades (trzecia akademia).

Nauczał słowem, nic nie napisał, ponieważ jego sceptycyzm był zdecydowanie negatywny i destrukcyjny, a rozwijany był dialektycznie i erystycznie.

Metoda Karneadesa szła w 2 kierunkach:

zgodnie z metodą Arkezylaosa, próbował sprowadzić poglądy przeciwników do absurdu,
wykorzystywał dla udowodnienia swoich racji typowe metody sofistyczne.

Obie stosował głównie przeciwko stoikom.
Zalecał zawieszenie sądów.

W związku z tym, iż sceptycyzm akademicki rozwijał się w kierunku negatywnym, stał się krótkotrwałym zjawiskiem, mimo że wchłonął w siebie elementy sofistyczne.

NEOSCEPTYCYZM
Ainezydem

Ponownie przemyślał sceptycyzm Pirrona.
Nauczał całkowitego powstrzymywania się zarówno od stwierdzania jak i negowania czegokolwiek.

Wyprowadził dziesięć tropów (wykaz najwyższych kategorii wątpienia), które prowadzą do zawieszenia sądów :

trop pierwszy - wyprowadzony z zróżnicowania zmysłów wśród różnych bytów ożywionych, przez co świadectwa zmysłów mogą być różne a nawet sprzeczne.,
trop drugi - wyprowadzony z zróżnicowania wśród ludzi w ich postrzeganiach , odczuciach , myślach i postawach,
trop trzeci - wyprowadzony z odmienności różnych zmysłów u tego samego człowieka , ponieważ różne są właściwe im wrażenia zmysłowe,
trop czwarty - wyprowadzony z odmienności dyspozycji, sytuacji, stanów ducha poszczególnych ludzi,
trop piąty - wyprowadzony z zróżnicowania i sprzeczności w pojmowaniu ludzi (tematyki dobra i zła) wartości moralnych, powstawaniu i budowy świata, a także bogów,
trop szósty - wyprowadzony z zasady iż nic nie jawi się nam w sposób czysty lecz zawsze jako zmieszany z czymś innym,
trop siódmy - wyprowadzony z przedstawienia rzeczy uzależnionego od odległości, odmiennego położenia i miejsca,
trop ósmy - wyprowadzony z wpływów na nasze postrzeganie jakie majš przedstawienia ilości i stosunki ilościowe,
trop dziewiąty - wyprowadzony z porównania między rzeczami,
trop dziesiąty - wyprowadzony z ciągłości, częstotliwości pojawiania się zjawisk.
Ainezydem poprzez nauczanie zawieszenia sądów (afazja) twierdził, że człowiek może osiągnąć niewzruszony spokój - szczęście.

"Człowiek porusza się w przestrzeni, odbiera ją i interpretuje. Sami stajemy się częścią przestrzeni, nasze myślenie staje się przestrzenne. Istnieją różne typy i rodzaje przestrzeni. Inna jest przestrzeń kosmiczna, a inna ta, z którą żyjemy jako istoty ziemskie."

"Wszystko, co odbierają nasze zmysły, jest przestrzenią. To oczywiste stwierdzenie wymaga wyjaśnienia, że przestrzeń staje się wymierna, kiedy posiada punkty odniesienia. Przestrzeń w nieskończoności nie ma wymiaru, gdyż w niej nie ma punktów odniesienia, a co za tym idzie - nie jest w relacji do naszej percepcji."
"Człowiek porusza się w przestrzeni, odbiera ją i interpretuje. Sami stajemy się częścią przestrzeni, nasze myślenie staje się przestrzenne. Istnieją różne typy i rodzaje przestrzeni. Inna jest przestrzeń kosmiczna, a inna ta, z którą żyjemy jako istoty ziemskie. 'Przestrzeń ziemska' jest jakby dotykalna i ciągle zmienia swój wymiar. Inna jest przestrzeń miejska, a inna górska, pustynna, morska, inna leśna. Przestrzeń nie jest przypadkowa, posiada swoistą logikę, swój system, a nawet swoją matematykę. Piony lasu posiadają rytm, geometrię, postępy i funkcje. Nie ma złej przestrzeni, są tylko różne wymiary, które poprzez intuicję i emocje porównujemy i oceniamy, a zrozumienie i wiedza tworzą inne wartości."

Jerzy Grochocki


Świątynie zawsze były namacalnym uzewnętrznieniem wierzeń człowieka. W jaki sposób symbolizowały one harmonię z prawami kosmicznymi?

Ponad 2000 lat temu, za życia greckiego filozofa Platona (około 427-347 przed naszą erą), mieszkańców Delos dziesiątkowała straszliwa zaraza. Zrozpaczeni, zasięgnęli rady u wyroczni pytając, jak mogą odwrócić nieszczęście. Wyrocznia w odpowiedzi postawiła im zadanie - mieli podwoić objętość sześciennego ołtarza, nie zmieniając jednak jego kształtu.
Pchnięto posłańców do gaju Akademosa, błagając geometrów, by znaleźli rozwiązanie zagadki i uratowali miasto.Żeby dać prawidłową odpowiedź, trzeba znaleźć pierwiastek sześcienny z dwóch, co przy poziomie wiedzy matematycznej ówczesnych Greków nie było możliwe. Wydaje się zatem, że wyrocznia dając taką zagadkę była - eufemistycznie mówiąc - złośliwa;
historia ta Świadczy, jak wysoko w starożytnej Grecji ceniono geometrię (dosłowne znaczenie tego wyrazu to "mierzenie ziemi").Greccy geometrzy przejęli wiedzę od starożytnych Egipcjan, którzy w trzecim tysiącleciu przed naszą erą zapoczątkowali tę naukę, opracowując praktyczną metodę pomiarów ziemi. Coroczne życiodajne wylewy Nilu niszczyły wszystkie oznaczenia graniczne w całej dolinie; by uniknąć zatargów między właścicielami gruntów, urzędnicy państwowi musieli dbać o odnawianie granic.
Potrzebna była prosta i dokładna metoda przeprowadzania pomiarów, łatwy sposób mierzenia zarówno odległości, jak i powierzchni. Do tego zagadnienia niezbędna była umiejętność wyznaczania kąta prostego.


"Wraz ze świętą przestrzenią pojawiła się idea świętej geometrii. Egipcjanie czcili Wschód jako miejsce początków, gdzie bóg słońca Ra pojawiał się po swej nocnej podróży po świecie podziemnym, by żeglować po niebie w swej słonecznej barce"

Kąt prosty

Starożytni Egipcjanie, by rozwiązać ten problem, potrzebowali dwóch ludzi oraz kawałka sznurka z trzynastoma supłami, które wyznaczały dwanaście  jednakowych odcinków. Rozciągnięty sznur służył do mierzenia odległości, natomiast gdy ułożono z niego taki trójkąt, że trzy odcinki tworzyły jeden bok, cztery -drugi, piec zaś odcinków -trzeci, wówczas otrzymywano kąt prosty. Dzięki tej prostej metodzie równie łatwo było odtworzyć prostokąt oraz inne,bardziej skomplikowane, figury geometryczne. Te same metody wykorzystywano przy wytyczaniu fundamentów świątyni i innych budowli.W starożytnym państwie egipskim religia do takiego stopnia przenikała wszystkie dziedziny życia, iż niemal każde działanie było równocześnie rytuałem religijnym. Dlatego wyznaczanie planów grobowców i świątyń wiązało się z najbardziej uroczystymi ceremoniami. Wokół znaczeń, które miałyby się ukrywać. zakodowane w wymiarach antycznych budowli, zwłaszcza piramid, snuto wiele domysłów. Nie ma jednak żadnych wątpliwości co do tego, że każdy aspekt Świętych budowli egipskich był przeniknięty symboliką religijną.
W różnych kulturach wykorzystywano odmienne sposoby, by nadać budowlom znaczenie symboliczne.Na przykład Wieżę Babel, babilońską Etemenanki, zaprojektowano tak, by odwzorowała wszechświat.Każde z siedmiu pięter wieży odpowiadało jednemu z siedmiu niebios babilońskiej kosmologii. Nadto każdej kondygnacji przypisano planetę i pomalowano na właściwy jej kolor. Najniższa pomalowana na czarno, przedstawiała Jowisza, czerwona - Marsa, żółta - Słońce, zielona - Wenus, niebieska - Merkurego, biały szczyt zaś prawdopodobnie wyobrażał Księżyc.
Stary Testament zawiera wiele szczegółowych opisów budowli, które niewątpliwie wzniesiono po to, by nadać materialną formę starożytnej żydowskiej sztuce gematrii, czyli odczytywania symboli ukrytych w liczbach. Wierzono, że wymiary zostały w bezpośrednim objawieniu dane przez Boga i dlatego mają transcendentne znaczenie. Na przykład wskazówki dotyczące
budowy arki: "Ty zaś zbuduj sobie arkę z drzewa żywicznego, uczyń w arce przegrody i powlecz ją smołą wewnątrz i zewnątrz. A oto,jak masz ją wykonać: długość arki - trzysta łokci, pięćdziesiąt łokci jej szerokość i wysokość jej - trzydzieści łokci.
Nakrycie arki, przepuszczające Światło, sporządzisz na łokieć wysokie i zrobisz wejście do arki w jej bocznej Ścianie;
uczyń przegrody: dolną, drugą i trzecią"[Księga Rodzaju, 6, 14-16]*.
Arka Noego była zatem podzielona na trzy poziomy, każdy poziom zaś na 11 przedziałów, co w sumie daje uznawaną za Świętą liczbę 33. Wiadomo, że arka miała dwa otwory: główne wejście umieszczone na najniższym poziomie, przez które zwierzęta wkraczały na płaszczyznę życia fizycznego oraz małe jedno łokciowe okienko u góry, przez które duch, w postaci gołębicy wysłanej przez Noego na poszukiwanie suchego lądu pośród wód potopu, został uwolniony. W swojej książce The Canon [Kanon] William Stirling wysuwa nader Śmiałą hipotezę - utożsamia arkę Noego z ziemią.
Tego rodzaju schematy kosmologiczne, choć wydają się należeć do dziedziny wyobraźni, można jednak odnaleźć w starożytnej architekturze, zwłaszcza w Egipcie i Babilonii. Faktem jest, że historię arki pod wieloma względami można interpretować jako o powieść o prawym człowieku, który zostaje wyprowadzony ze starego złego Świata i włączony w nową, stworzoną przez Boga, rzeczywistość. Niektórzy zapewne stwierdziliby nawet, że ci, którzy włączą się w kosmiczny ład, przetrwają, ci zaś, którzy się doń nie dostosują, zginą.

W pojęciu starożytnych Greków, a zwłaszcza Platona, kosmiczna harmonia wyrażała się w prawidłach geometrii. Wedle nich Światem władały proporcje wyrażone przez Pitagorasa w dwóch łańcuchach postępu geometrycznego: 1,2,3,8 oraz 1,3,9,27;w dialogu Timajos Platon stwierdził, że formami najtrafniej oddającymi tę harmonię są sześciany i kwadraty, których proporcje odpowiadają poszczególnym stosunkom liczbowym.

Cztery żywioły

Dla późnych platoników geometria stanowiła zasadę rządzącą wszystkimi znanymi stanami materii. Szczególne znaczenie miały platońskie figury, z których cztery reprezentowały cztery żywioły. Najprostsza regularna bryła geometryczna, czworościan, odpowiadała najlżejszemu żywiołowi, czyli ogniowi; ośmiościan zbudowany z ośmiu trójkątów równobocznych i uznawany za prawie tak lekki jak czworościan odpowiadał powietrzu. Sześcian, figura masywna i statyczna, wyrażała pierwiastek ziemski, dwudziestościan zaś, najcięższa z regularnych brył zbudowanych z trójkątów, była odpowiednikiem wody.
Ów symbolizm odbił się niezwykłym echem w Brytanii, gdzie znaleziono grupę sferycznych kamieni, którym najwcześniej tysiąc lat temu nadano formę platońskich brył. Usytuowanie i konstrukcja wielu starożytnych zespołów megalitycznych dowodzi, że ich budowniczowie dysponowali bogatą wiedzą astronomiczną i głęboką znajomością geometrii.
W kręgu innych cywilizacji odzwierciedlenie boskiej harmonii w proporcjach budowli przybierało mniej abstrakcyjną formę. Skoro Bóg stworzył człowieka, rozumowano, to proporcje ludzkiego ciała muszą odbijać harmonię boskiego zamierzenia. Indyjska sutra architektoniczna powiada, że "wszechświat jest obecny w Świątyni dzięki proporcjom".
W plan Świątyni indyjskiej można wpisać ciało purushy albo kosmicznego człowieka.
Tę samą ideę odnajdujemy w tradycji zachodniej, w dziele teoretyka architektury Marcusa Vitruviusa Pollio. Rzymianin ów,zazwyczaj zwany po prostu Witruwiuszem, żył w I wieku przed naszą erą. Zasady dobrego budowania zebrał w dziesięciu księgach traktatu De Architektura. Po upadku cesarstwa rzymskiego traktat ów na tysiąc lat popadł w zapomnienie, odnaleźli do dopiero włoscy architekci w dobie renesansu. Pragnęli oni odnowić architekturę w duchu klasycznym, toteż dzieło Witruwiusza przedstawiało dla nich ogromną wartość, daleko przewyższającą znaczenie, jakie miało ono dla starożytnych.
Witruwiusz powiada, że wartość architektury zależy od porządku, układu, eurytmii - na którą składa się piękno oraz odpowiednie proporcje części względem całości - symetrii, stosowności oraz ekonomii.
Eurytmię osiąga się według Witruwiusza dzięki zastosowaniu Ściśle określonych zasad proporcji. JeŚli idzie o Świątynie,proporcje należy wzorować na układzie ludzkiego ciała, które, jak pisał, "przyroda, w ten sposób stworzyła [...], że jego członki są proporcjonalne do całej postaci". Żadna budowla, zapewniał, "nie może mieć właściwego układu bez symetrii i dobrych proporcji, które powinny być oparte Ściśle na proporcjach ciała dobrze zbudowanego człowieka"*.

Podstawowe reguły

Architekci epoki renesansu ochoczo podjęli ideę wyprowadzenia proporcji architektonicznych z proporcji ludzkiego ciała.
Starannie ustalano wzajemne stosunki poszczególnych części zarówno w fasadach kościołów, fundamentach budowli, jak i w malowidłach.
Zwłaszcza w określeniu wymiarów posiłkowano się geometrycznymi i harmonijnymi proporcjami. W 1525 roku franciszkanin Francesco di Giorgio ogłosił traktat zatytułowany De Harmonia Mundi Totius [O harmonii Świata], w którym połączył elementy platońskiej geometrii, żydowskiej tradycji kabalistycznej oraz systemu Witruwiusza, opartego, jak wiemy, na budowie ludzkiego ciała.
Jakość zwana przez Witruwiusza "stosownością" była przezeń definiowana jako doskonałość stylu wynikająca z właściwej konstrukcji budowli.Zebrał on z reguły obowiązujące w tradycji klasycznej, między innymi szczegółowe wskazówki dotyczące komponowania kolumn we wszystkich porządkach architektonicznych, korynckim, jońskim i doryckim. Każdy z nich był odpowiedni dla Świątyń poświęconych innym bogom. W porządku doryckim wznoszono Świątynie Jowisza władającego niebem, piorunami, Słońcem i Księżycem, a także przybytki Minerwy, Marsa i Herkulesa. Styl koryncki przeznaczono Wenus, Prozerpinie, boginkom leśnych źródeł i nimfom, joński zaś Junonie, Dianie, Bachusowi i innym bogom.
Do osiągnięcia stosowności niezbędne było odpowiednie usytuowanie budowli, Świątynie, wznoszone w przyjaznym otoczeniu, w pobliżu źródeł czystej wody,orientowano względem stron Świata w taki sposób, by najpełniej wykorzystać Światło dzienne. Starożytna chińska sztuka geomancji, Feng Shui, jak przed tysiącami lat, tak i dziś zajmuje się tymi właśnie sprawami. Sztuka owa polega na tym, by w naturalnym otoczeniu stworzyć najbardziej sprzyjające i zapewniające pomyślność warunki dla wszelkiego rodzaju budowli.
Dla starożytnych jednak pomyślność budowli i jej gospodarzy nie była tylko kwestią uwzględnienia fizycznych cech najbliższego otoczenia i krajobrazu. Siedziby bogów i ludzi
bowiem tak budowano, by odzwierciedlały harmonijny związek człowieka i kosmosu.
http://forumzn.katalogi.pl/medeis__%C5%9Bwi%C4%99ta_geometria-t12907.html
Cały wątek znajdziesz tutaj:
http://www.swietageometria.darmowefora.pl/index.php?topic=817.0

Socrates uważał się za uprawnionego do  krytyki , bo gdy inni ulegali złudzeniu, mniemali , że wiedzę posiadają , on miał świadomość swej niewiedzy . Wiedział przez to coś czego nie wiedzieli inni ; nazywał to „wiedzą niewiedzy”.

-    Sokrates jest mędrcem (sophos), choć jego nauka niczego nie dodaje do tego, o czym wszyscy już wiedzą. Jeśli niewłaściwe postępowanie rodzi się z niewiedzy, gdyż ludzie mylą się często, sądząc, iż to, czego chcą, jest rzeczywistym dobrem ("Nikt nie jest zły z własnej woli"), to złym uczynkom zapobiec można za pomocą wiedzy. Otóż Sokrates, który wie, że nic nie wie, tym samym wie więcej niż ci, którzy myślą, że wiedzą, ponieważ oni nie wiedzą, że nie wiedzą.

Sokrates (469-399 p.n.e) , urodził się w Atenach jako syn rzeźbiarza Sofroniska i położnej Fajnarety . W młodości prawdopodobnie uprawiał zawód ojca , natomiast w późniejszym czasie kiedy został nauczycielem etyki w Atenach , wzorował się , jak mówił w żartobliwej przenośni , na swej matce , wszelako z tą różnicą , że dopomagał swoim uczniom do rodzenia nie dzieci , lecz pięknych i mocnych myśli . Nie posiadając bogactw , posiadał jednak – przynajmniej z początku , bo później zubożał – dostateczny majątek by się wykształcić filozoficznie , służyć wojskowo jako hoplita i nauczał bezinteresownie .
Sokrates był niewątpliwie jednym z najzwyklejszych ludzi , którzy kiedykolwiek żyli na ziemi. Cielesna brzydota i duchowa piękność Sokratesa są jednym z paradoksalnych kontrastów , w które obfitowały niezwykłe dzieje jego życia .
Na duchową piękność składa się jego wielkoduszność , inteligencja i panowanie nad namiętnościami , patriotyzm i humor . Z humorem pozostaje w związku właściwa Sokratesowi ironia i przekora .Posiadał szczególny dar zadziwiania bliźnich . Zawsze był jakiś inny niż oczekiwano . Jego wyjątkowa osobowość stanowiła wciąż niewyczerpane źródło wciąż nowych niespodzianek, zbijających z tropu ludzi nawet najbardziej z nim zżytych
Pisano o nim wiele już w starożytności , a później od czasów Odrodzenia , zainteresowanie jego osobą jeszcze wzrosło , tak iż posiadamy dziś olbrzymią literaturę o jego postaci.
Sokrates żądał zasadniczo „uświadomionego mówienia”: każdy miał sobie jasno zdawać sprawę ze znaczenia wyrazów , których używał , i panować nad nimi . Można zatem powiedzieć , że żądał właściwie „jasnego myślenia” , z tym ważnym dodatkiem , że o „jasności” tego myślenia nie stanowiły jak my byśmy byli skłonni przypuszczać definicje pojęciowe i ich formalna znajomość , lecz coś donioślejszego . „Jasne myślenie” Sokratesa posiada ogromną energię czynną , jest miarodajne dla czynów, podczas gdy wyrażone w słowach i mniej lub więcej wadliwe definicje są zdaniem filozofa zbyt słabe , by rządzić czynami. Należą wprawdzie do „jasnego myślenia” , ale jako jego część intelektualna , której wartość polega nie tyle na samych osiągnięciach , gdyż żadna definicja nie zadowala całkowicie , ile raczej na szczerym wysiłku , by zdobyć i osiągnąć w miarę najcenniejszą definicje .
Jego głównym celem było wyjaśnienie lub raczej jasne uświadomienie sobie właściwej treści myślnej , całych zdań , bądź poszczególnych wyrazów .
Dla Sokratesa wyrazy „wiedzieć” i „robić” pozostawały w nierozerwalnej spójni, tak więc ucząc świadomego mówienia i co za tym idzie świadomej wiedzy ,uczył równocześnie już przez nią wytyczonego postępowania i działania.
Sokrates znalazł do niego drogę dzięki swej pasji dialektycznej i żywiołowej
potrzebie niewzruszonych przekonań moralnych , które się krystalizują nie podczas spokojnej lektury , lecz w ogniu współzawodnictwa i żarliwych dyskusji .
Dialektyczna metoda Sokratesa była podwójna : negatywna i pozytywna .
Pierwsza , negatywna polegała na ironii ( ośmieszanie samo chwalców , doprowadzenie ich do samokrytyki i przygotowywanie słuchaczy do szukania tego , czego nie wiedzą ) i na dialektyce (stawianie pytań , analiza odpowiedzi przez dalsze pytania i doprowadzenie uczniów do wniosków , bezpodstawność ich dotychczasowych twierdzeń ) .
Metoda pozytywna miała być według Sokratesa jakby sztuką położnictwa umysłowego ; polegała na takim stawianiu pytań i takim kierowaniu odpowiedziami , aby w końcu osiągnąć podstawowe określenie jakiegoś pojęcia. Mniemał bowiem , że każdy człowiek nosi w sobie wiedzę , ale jej sobie nie uświadamia , że trzeba mu w tym dopomóc , trzeba wydobyć zeń prawdę .Metodę tą Sokrates spełniał przy pomocy pytań . Metoda jego była metoda wspólnego szukania .
Sokrates postępował w ten sposób , że dzielił pytania złożone na najprostsze i dawał im formę rozjemczą , tak iż odpowiedź nie wiele tylko wymagała samodzielności i sprowadzała się do powiedzenia : „tak, czy nie” . Pytaniami takimi przyciskał do muru , zmuszał do dawania odpowiedzi . Odpowiedź na proste pytania etyczne musiała wypadać trafnie , nie wymagała bowiem żadnych specjalnych wiadomości , lecz tylko rozsądku , który każdy posiada .
Celem filozofii jest według Sokratesa poznanie i wiedza , ale nie w powiązaniu ze światem przyrody , ani nawet przez wzgląd na jej formalny charakter , lecz tylko samopoznanie rozumowe oparte na samoobserwacji psychologicznej .
To samopoznanie daje wiedzę , która w rozumieniu Sokratesa ma być główną cnotą ludzkiej działalności . Człowiek wiedzący działa rozsądnie , a postępuje tak dlatego , że usilnie szuka i znajduje coraz to jaśniejsze pojęcie tego , co dobre , sprawiedliwe i uczciwe. Mając zaś wiedze o tym , co dobre , sam staje się dobry , sprawiedliwy i uczciwy . Dlatego też wystarczy wiedzieć co to jest dobro , aby dobrze postępować , gdyż zło , zdaniem Sokratesa , jest tylko wynikiem nieświadomości tego , co dobre .
Cnota i moralność są w tym rozumieniu wiedzą , która jako taka zapewnia człowiekowi godne postępowanie i sprawiedliwe regulowanie stosunków miedzy ludźmi .
Cnota wiąże się z pożytkiem i szczęściem . Sokrates mawiał , że rad by posłać do piekieł tego kto pierwszy rozdzielił dobro i pożytek . Ale związek obu widział nie w tym iż dobro jest zależne od pożytku , lecz , przeciwnie , iż pożytek zależny jest od dobra . Tylko to co dobre jest naprawdę pożyteczne .
Ludzie dlatego często błądzą i działają wbrew własnemu pożytkowi że nie wiedzą co jest dobre . Sokrates był przeciwieństwem utylitarysty, ale stojąc na stanowisku nierozdzielności dobra i pożytku często wyrażał się tak samo jak utylitaryści : twierdził , że czyn jest niezawodnie dobry , gdy wypływa zeń pożytek , a zalecając sprawiedliwość czy lojalność , wysiłek w pracy , czy kompetencję w zawodzie , powoływał się na płynącą stąd korzyść .
Podobnie rozumiał również stosunek dobra do szczęścia : szczęście związane jest z cnotą , bo z cnoty wynika . Sokrates twierdził iż szczęśliwy jest ten , kto posiada największe dobro , a największym dobrem jest cnota . Wszelkie zło pochodzi ze nieświadomości . Według Sokratesa nikt umyślnie i ze świadomością zła nie czyni .
Przedmiotem filozofii jest więc u Sokratesa nie rzeczywistość zewnętrzna czy przyroda , ale człowiek jako istota mająca umiejętnie korzystać ze swego rozumu dla osiągnięcia pełni szczęśliwości . Filozofia zatem ma się zajmować zagadnieniem szczęścia , ograniczając człowieka do jego etyczno-rozumnej działalności . Filozofia ma stworzyć arystokratycznego mędrca , zdolnego ukrócić demokratyczną swobodę moralną i polityczną .
Filozofia Sokratesa przekształca się w etykę , której zadaniem jest wychowanie ludzi mających się znać na tym , co dobre, i tym samym szczególnie przysposobionych do rządzenia i kierowania innymi.

Cały text tutaj:
http://historica.pl/index.php?section=rzym&dzial_id=24&action=forumWiecej&id=326465&page=3

Ten wątek został przeniesiony do Kluczem do zrozumienia jest wiedza.

http://www.swietageometria.darmowefora.pl/index.php?topic=566.0

Ten wątek został przeniesiony do Kluczem do zrozumienia jest wiedza.

http://www.swietageometria.darmowefora.pl/index.php?topic=524.0

Ten wątek został przeniesiony do Filozofia.

http://www.swietageometria.darmowefora.pl/index.php?topic=883.0

Fakt może nie jest miarodajnym źródłem informacji ale zawsze jest dobrze poszukać zanim się człowiek rozkręci Choć trudno nie przyznać racji MHI

Tak Słońce sparaliżuje świat. Już wkrótce
Nikt nie wie, czy uda się nam to przetrwać.

Gigantyczna słoneczna burza zakłóci działanie systemów alarmowych i bankowych, sprzętu medycznego, urządzeń kontroli ruchu
lotniczego, a także domowe komputery i telefony
komórkowe - ostrzega NASA.

GIGANTYCZNY WYBUCH NA SŁOŃCU>>

    Na dużych obszarach zabraknie po prostu prądu. Trudno nawet przewidzieć, jak szybko będzie można naprawić szkody - czytamy
    na portalu.

Agencja podkreśla, że dramat będzie olbrzymi, bo ludzie są całkowicie uzależnieni od urządzeń elektronicznych. Te są niezwykle wrażliwe na zaburzenia słoneczne. Stąd efekt burzy będzie wręcz druzgocący.

DZIŚ SŁONECZNA PLAZMA ZBOMBARDUJE ZIEMIĘ>>

    To będzie jak grom z jasnego nieba. Spowoduje katastrofalne skutki dla całego świata - czytamy na telegraph.co.uk.

Według naukowców, giganyczna słoneczna burza ma nadejść w 2013 roku.

http://www.sfora.pl/Tak-Slonce-sparalizuje-swiat-Juz-wkrotce-a21144

http://www.telegraph.co.uk/science/space/7819201/Nasa-warns-solar-flares-from-huge-space-storm-will-cause-devastation.html

Nasa warns solar flares from 'huge space storm' will cause devastation
Britain could face widespread power blackouts and be left without critical communication signals for long periods of time, after the earth is hit by a once-in-a-generation “space storm”, Nasa has warned.
National power grids could overheat and air travel severely disrupted while electronic items, navigation devices and major satellites could stop working after the Sun reaches its maximum power in a few years.

Senior space agency scientists believe the Earth will be hit with unprecedented levels of magnetic energy from solar flares after the Sun wakes “from a deep slumber” sometime around 2013, The Daily Telegraph can disclose.
 


In a new warning, Nasa said the super storm would hit like “a bolt of lightning” and could cause catastrophic consequences for the world’s health, emergency services and national security unless precautions are taken.

Scientists believe it could damage everything from emergency services’ systems, hospital equipment, banking systems and air traffic control devices, through to “everyday” items such as home computers, iPods and Sat Navs.

Due to humans’ heavy reliance on electronic devices, which are sensitive to magnetic energy, the storm could leave a multi-billion pound damage bill and “potentially devastating” problems for governments.

“We know it is coming but we don’t know how bad it is going to be,” Dr Richard Fisher, the director of Nasa's Heliophysics division, told The Daily Telegraph in an interview.

“It will disrupt communication devices such as satellites and car navigations, air travel, the banking system, our computers, everything that is electronic. It will cause major problems for the world.

“Large areas will be without electricity power and to repair that damage will be hard as that takes time.”

Dr Fisher added: “Systems will just not work. The flares change the magnetic field on the earth that is rapid and like a lightning bolt. That is the solar affect.”

A “space weather” conference in Washington DC last week, attended by Nasa scientists, policy-makers, researchers and government officials, was told of similar warnings.

While scientists have previously told