Wprowadzenie na rynek nowego leku kosztuje ponad 500 mln dol. Na tę astronomiczną kwotę składają się koszty badań naukowych, prób klinicznych, w końcu nakładów na marketing i polityczny lobbing. Wysiłek jednak opłaca się, bo przemysł farmaceutyczny należy do najbardziej rentownych sektorów współczesnego kapitalizmu.
Niewielka to jednak pociecha dla mieszkańców krajów rozwijających się, którzy cierpią i umierają milionami z powodu takich chorób jak malaria i gruźlica. Bardziej bowiem opłaca się zająć opracowywaniem leków zwalczających otyłość i poprawiających humor mieszkańcom krajów rozwiniętych. W rezultacie statystyka jest równie nieubłagana jak logika rynku: na poszukiwanie leków na choroby powszechne w krajach rozwijających się idzie mniej niż 5 proc. światowych nakładów na badania i rozwój w przemyśle farmaceutycznym.
Krajem boleśnie dotkniętym tą logiką są Indie, na gruźlicę umiera tam dziennie około tysiąca osób. Umierają, bo drobnoustrój wywołujący chorobę Mycobacterium tuberculosis uodpornił się na dotychczas stosowane leki, a od lat 60. ubiegłego wieku nie pojawiła się praktycznie żadna nowa skuteczniejsza substancja lecznicza. Szansą na poprawę sytuacji stało się ogłoszenie w 1998 r. sekwencji genomu Mtb. Znając informacje o strukturze genetycznej chorobotwórczego organizmu, można dociekać molekularnych mechanizmów wywołujących infekcję i na tej podstawie projektować nowe leki. Nie wystarczy jednak do tego sama sekwencja genomu, potrzebna jest dokładna mapa oddziaływań między poszczególnymi genami a kodowanymi przez nie białkami.
Model produkcji społecznej
Jak jednak zdobyć brakującą wiedzę, skoro rynek w tym przypadku nie działa, a państwo jest biedne? Indyjska Rada Badań Naukowych i Przemysłowych (CSIR) wpadła na pomysł, by zastąpić brakujący kapitał finansowy kapitałem społecznym. Rada zainicjowała w 2008 r. projekt Open Source Drug Development, zasilając go skromną, jak na realia świata biotechnologii, kwotą 38 mln dol.
Projekt nawiązuje do idei, które doskonale sprawdziły się w świecie informatyki. Oprogramowanie komputerowe tworzone jest dziś albo przez wielkie korporacje – tak powstaje popularny pakiet biurowy Microsoft Office, albo przez sieci niezależnych programistów działających społecznie (POLITYKA 15). Tak powstaje system operacyjny GNU/Linux, obsługujący większość ruchu w Internecie, w tym m.in. setki tysięcy komputerów zatrudnionych w wyszukiwarce Google.
Jeszcze w połowie lat 90. wielu sternikom kapitalizmu z Billem Gatesem na czele wydawało się, że, po pierwsze, pomysł tworzenia oprogramowania bez chęci zysku oznacza próbę przywrócenia komunizmu tylnymi drzwiami. Po drugie zaś, podobnie jak komunizm w ZSRR, nie może to przynieść dobrych efektów – czy można sobie bowiem wyobrazić, by w wyniku pracy społecznej dziesiątków tysięcy ludzi działających poza formalnymi hierarchiami, bez korporacyjnej kontroli jakości, powstały produkty tak zaawansowane jak system operacyjny lub oprogramowanie biurowe? Przecież potrzeba do tego inwestycji rzędu miliardów dolarów.
Dziś już nie ma wątpliwości, że model zbiorowej produkcji społecznej działa. I to tak doskonale, że nawet amerykańska armia wdrażająca Future Combat System – gigantyczny system informatyczny do zarządzania polem walki, korzysta z oprogramowania społecznego, czyli powstałego w modelu Open Source. Dziś już także ekonomiści i socjologowie dobrze rozumieją, na czym polega fenomen Open Source i wiedzą, że nie jest on wybrykiem przeciw naturze. Uczestnicy ponad stu tysięcy programistycznych projektów Open Source nie są komunistami, lecz aktywnymi uczestnikami życia społecznego i przedsiębiorcami.
Zaangażowanie się w projekt Open Source to nie tylko dobra forma promocji własnych kompetencji, lecz także sposób na ich doskonalenie poprzez wymianę doświadczeń z innymi uczestnikami. W końcu to także sposób na kreowanie rynku – oprogramowanie Open Source wymaga podobnej obsługi serwisowej jak każde inne.
Fenomen Open Source nie byłby możliwy, gdyby nie upowszechnienie Internetu ułatwiającego wymianę wiedzy i współpracę dziesiątków tysięcy niezależnych programistów. Dzięki Internetowi nie muszą oni jeździć do pracy w jednym miejscu, wystarczy im do tego podłączony do sieci komputer.
Indyjska CSIR, opierając się na sukcesach modelu Open Source w dziedzinie oprogramowania, postanowiła spróbować podobnej metody w biotechnologii i projektowaniu leków. W przypadku biotechnologii sprawa nie jest jednak tak prosta, bo nie wszystko można zrobić za pomocą komputera, potrzebne są jeszcze laboratoria wyposażone w kosztowną aparaturę i spełniające normy bezpieczeństwa.
Janet Hope, autorka książki „Biobazaar. The Open Source Revolution and Biotechnology”, przekonuje jednak, że dostęp do laboratoriów to bariera do pokonania. I tak w większości krajów, zarówno rozwiniętych jak i rozwijających się, większa część badań na poziomie podstawowym prowadzonych jest w placówkach akademickich finansowanych głównie ze środków publicznych. Publiczne badania i dostęp
W latach 80. ubiegłego stulecia wydawało się, że najlepszym sposobem wykorzystania wytwarzanej w tych laboratoriach wiedzy będzie jej prywatyzacja, czyli zachęcanie naukowców do patentowania wyników i zakładania firm zajmujących się ich komercjalizacją. Podejście to zyskało sankcję w takich aktach prawnych jak słynna amerykańska ustawa Bayha-Dole’a z 1980 r. Z jednej strony nastąpił szybki transfer akademickiej wiedzy do sektora prywatnego i na rynek w postaci nowych produktów. Z drugiej jednak – nastąpiła bezprecedensowa koncentracja własności intelektualnej w rękach największych – nastawionych na zysk – korporacji technologicznych.
Rozwiązania Janet Hope upatruje w zmianie zasady: wyniki badań naukowych, finansowanych z pieniędzy publicznych, powinny być dostępne publicznie w otwarty sposób, tak by mogli z nich korzystać nieodpłatnie wszyscy zainteresowani. Jeśli model prywatyzacji zastąpi model uspołecznienia, wówczas zasoby publicznej wiedzy i danych z eksperymentów staną się podstawą pracy rzeszy niezależnych naukowców, podobnie jak to się dzieje w dziedzinie oprogramowania komputerowego.
Open Source Drug Development (OSDD) indyjskiej CSIR w ciągu niespełna dwóch lat przyciągnął 3 tys. naukowców z 74 krajów świata, dziesiątki laboratoriów i wiele firm technologicznych. W połowie kwietnia 2010 r. w New Delhi odbyła się konferencja Connect 2 Decode, podczas której ogłoszono wyniki tego partnerstwa społeczno-publiczno-prywatnego: powstała pierwsza pełna mapa genetyczna Mycobacteria tuberculosis. W ciągu najbliższych miesięcy mają powstać pierwsze nowe substancje chemiczne w roli kandydatów na nowe leki. Średnia wieku zaangażowanych w przedsięwzięcie oscylowała wokół dwudziestu lat.
Zainicjowany w Indiach projekt nie jest jedynym wykorzystującym ideę Open Source w biotechnologii. W Brazylii ruszyła Network for Open Scientific Innovation, w Australii już w latach 90. ubiegłego stulecia z inicjatywy biologa Richarda Jeffersona powstał projekt Cambia, zajmujący się stosowaniem metod Open Source do rozwoju technologii żywności. Co ważniejsze, idee uważane jeszcze kilka lat temu za ekstrawaganckie dziś zyskują uznanie ze strony władz publicznych i są naśladowane przez wielkie korporacje.
Otwarta innowacja
Korporacje odkrywają, że mimo olbrzymich inwestycji w badania i rozwój nie nadążają za potrzebami rynku oczekującego nie tylko nowych leków i oprogramowania, lecz także wielu innych produktów. Nie są w stanie temu sprostać korporacyjne laboratoria naukowe, bo siłą rzeczy mogą zatrudniać najwyżej tysiące pracowników. Na świecie gotowych do pracy są miliony świetnie wykształconych ludzi, nierzadko z naukowymi tytułami. Dlatego coraz więcej firm farmaceutycznych, informatycznych, chemicznych, a nawet samochodowych zaczyna stosować zapożyczoną z ruchu Open Source formułę Open Innovation (POLITYKA 29/07). Polega ona na zapraszaniu do prac badawczo-rozwojowych uczestników zewnętrznych.
Również coraz więcej państw decyduje się promować formułę Open Access, polegającą na obligatoryjnym, publicznym udostępnianiu wyników badań finansowanych przez agendy władzy publicznej. Tak uwolniona wiedza staje się zasobem rozwojowym, bezcennym surowcem w rękach kreatywnych i innowacyjnych obywateli uzbrojonych w intelekt i nowoczesne narzędzia komunikacji.
Najbardziej dalekosiężni wizjonerzy, jak Neil Gershenfeld, profesor Massachusetts Institute of Technology, czy Chris Anderson, redaktor naczelny „Wired”, kultowego magazynu technologicznej subkultury, przekonują, że modele Open Source wejdą do wszystkich obszarów produkcji niematerialnej i materialnej. Już w tej chwili trwają prace projektowe nie tylko nad nowymi lekami czy odmianami upraw, lecz także nad samochodem – to wszystko realizowane właśnie w otwartym modelu innowacji. http://www.polityka.pl/nauka/zdrowie/1505868,1,uwolnic-farmaceutyczne-rynki.read?utm_source=rss&utm_medium=rss&utm_campaign=rss
Skalowanie Wszechświata od wymiaru Plancka czy strun do całego znanego wszechświata , niesamowite,jest to podróż przez Punkt odniesienia naszej percepcji poza to co jesteśmy w stanie dostrzec naszymi zmysłami,prosta forma lecz pełen przekaz , jak by dało rade to wrzucić na forum
Wygląda to na kaczkę dziennikarską ale raczej nie jest. Czyżby przebudziły się czerwie z arakis znaczy się ziemi chciałem napisać.
“Tropikalny sztorm Agatha oraz biedny system odprowadzania ścieków, przyczyniły się do powstania gigantycznej dziury w mieście Guatemala City (średnica ok. 30 metrów i głębokość ponad 60 metrów). Dziura ta pochłonęła część skrzyżowania i trzypiętrowy budynek.”- taką informację podaje agencja Associated Press i taka tez przekazują nam, nasze wierne polskie media. Poniższe zdjęcia wykonał Luis Echeverria (AP).
Nikt nawet nie próbuje zapytać jak to możliwe, żeby tego typu – prawie że idealnie uformowana dziura, z tak gładkimi ścianami, mogła się w ogóle uformować… Niestety, ale ogólne tłumaczenie o deszczach i systemie odprowadzania deszczówki, mogą mnie przekonać co do samego faktu zapadania się ziemi, ale nie w tak idealny sposób. Szczególnie, kiedy znam fakty, które chcielibyśmy poniżej przytoczyć.
Już wcześniej – na początku tego roku, właśnie w Gwatemali powstała podobna dziura, która pochłonęła ponad 24 domów!
Zjawisko to można by, wszakże z trudnością, przypisać lokalnym właściwościom gruntu, gdyby nie… no właśnie – gdyby nie występowało ono także w innych miejscach i na innych kontynentach i to na dodatek w różnych skalach.
W kwietniu 2009 roku, we wschodniej części stanu Washington w USA pojawiła się podobnego typu dziura, którą odwiedził główny Federalny Inspektor Geologiczny. Dziura miała ponad 10 metrów głębokości, gładkie ściany i korzenie na jej bokach były nienaruszone ! Jego wnioski były proste: nie znana jest technologia, aby tego typu dziurę w ten sposób wykonać, więc nie jest to dzieło człowieka. Nie jest to też twór geologiczny… Pan Inspektor przyznał się, że po prostu nie ma pojęcia co to jest…
Nikt tak naprawdę nie wie co przyczynia się do powstawania tych wszystkich dziur. Wiadomo tylko, ze pojawia się ich coraz więcej i meldunki o ich powstawaniu są coraz częstsze….
A Wy co o tym sądzicie?
Źródło: Globalna Świadomość http://wolne.media.pl/ Ps jest jeszcze filmik ale nie wiem ja k go wrzucić
Gnoza jest formą teologiczną, wiedzą objawieniową, która dostępna jest w momencie symbolicznego poznania. Poznanie (gnosis) wiąże się mocno z ludzką duchowością. Są to „informacje” rozłożone na różnych płaszczyznach świadomości, które ukazują człowiekowi, że prawdziwy świat nie ogranicza się jedynie do sfery materialnej; jest światem energii, duchowym i energetycznym. W gnozie świat materialny nie jest odpowiednim środowiskiem dla naszej pełnej egzystencji. Ów świat jest jedynie placem doświadczalnym, symboliczną drogą, która służy jako mapa czy też podręcznik do wskazywania drogi w kierunku absolutu, wyższej jedności. Z tej jedności pochodzą wszystkie iskry boskie, które są w nas. Gnostycy uważają jednak, że nie każdy człowiek posiada taką iskrę; uważali siebie z tego powodu za „wyższych”, jako, że utwierdzali się w tym, że są bliżej poznania jako wybrani. Ten boski płomień winien zatem przypominać gnostykom o tym, że wszyscy oni są częścią jednego uniwersalnego absolutu. Można by powiedzieć, iż według tej koncepcji wszystko jest częścią uniwersalnej, ponad materialnej całości. Istotnym elementem gnozy jest jej ideologia dwoistości, współistnienia dwóch bóstw. Łączy się pośrednio powyższy fakt z symboliką Bafometa, który symbolizuje, najogólniej rzecz mówiąc, to, iż każda „rzecz” posiada z racji swojego bytu swoje przeciwieństwo (góra i dół, mrok i światło), bez którego nie może istnieć; druga połówka jest o tyle ważna, że stanowi dopełnienie tej pierwszej.
Dwoistość gnostycka występuje praktycznie od samego początku istnienia gnozy. Istnienie dwóch bóstw, a właściwie bogów, było głównym czynnikiem niezgody i niemożności pogodzenia się z chrześcijanami już w pierwszych wiekach po Chrystusie. Pierwszym bogiem jest „Dobry Bóg”, prawdziwy i ten, który jest symbolem nieskończonej egzystencji (nie uznającym śmierci, gdyż śmierć jest jedynie etapem przejściowym) i pełnego poznania. Poznanie wiąże się przede wszystkim z tym, co jest w nas. Odkrycie samego siebie i poznanie siebie w pełni było tematem przerabianym przez wiele starożytnych cywilizacji. Do dzisiaj np. jogini poprzez ascezę i głęboką medytację starają się docierać do wnętrza samego siebie, jak i do poznania poza swoim ciałem. Oprócz tego, „Dobrego Boga” istnieje drugi bóg, zwany „Demiurgiem”, który dla gnostyków jest symbolem uwięzienia w świecie materialnym, który na dobrą sprawę jest tylko iluzją. Głosili w swoich pismach, iż „Demiurg”, jako bożek drugiej kategorii, jest twórcą materialnego więzienia, zacieśniania postrzegania ponad-materialnego. Jest odpowiedzialny także za odciąganie ludzi od prawdy; co ciekawe, „Demiurg”, według gnostyków, był Bogiem chrześcijan. Na podstawie badań gnostyków można wysunąć hipotezę, jakoby „Demiurg” był w gnozie kreatorem negatywnych emocji.
Na wszelkiego rodzaju obrazach, rysunkach itp. wyobrażenia dwóch gnostyckich bóstw zawsze wyglądają dosyć podobnie. Zwykle demiurg przedstawiany jest jako gad, jaszczurka lub obiekt przypominający wyglądem nawet smoka. „Dobry Bóg” występuje ponad nim, co symbolizuje jego wyższość. Często w rycinach różokrzyżowych ów „Demiurg” leży na kuli ziemskiej, a na nim, na jego grzbiecie, triumfuje „Dobry Bóg”. Gnoza stawała się w linii czasowej zagrożeniem kościoła nie tylko ze względu na to, iż sprzeciwiała się nauczaniu kleru czy wygłaszała bluźnierstwa i herezje, lecz także z powodu niekiedy silnego parcia, aby wręcz zająć miejsce kościoła. Innym ważnym powodem, dla którego kościół nie wyrażał zbytniej sympatii dla gnostyków, był fakt wtapiania się i kamuflowania wewnątrz środowiska chrześcijańskiego.
Nie zapominajmy, że w XVI i XVII w. gnoza zaczęła pojawiać się w środowiskach diaspory (określenie rozproszonej ludności jakiegoś narodu, przebywających na terenie innego. Analogiczne rozumowanie również w przypadku religii itp.) żydowskiej. Gnostycy poprzez infiltrację diaspor starali się wtłoczyć swoje poglądy i wiarę w judaizm. Robili to względnie ostrożnie, gdyż zdawali sobie sprawę z siły silnie zakorzenionego judaizmu. Dochodziło do tego, iż przekonywali Żydów, że ich Bóg jest Bogiem zła i cierpienia, że sprowadził narów żydowski na wygnanie i rozproszenie w świecie. Gnostycy, którzy dopasowywali swoje poglądy do poglądów Żydów, osiągnęli nowy twór jakim była gnoza kabalistyczna, czyli kabała. Kabała, której wyznawcy są również wśród nas, zakorzeniła się z wielką siłą w najprzeróżniejszych tajnych towarzystwach (różokrzyżowcy, masoneria), których członkowie do dnia dzisiejszego uważają ją za ważny element ich tradycji.
Jedną z największych zagadek zaprzątającą głowy nie tylko archeologów, ale i wszystkich tych, którzy interesują się tajemnicami przeszłości jest to, co stało się ze starotestamentową Arką Przymierza. Najświętszy symbol przymierza wyznawców judaizmu z Jahwe był drewnianą skrzynią (o wymiarach 140x80x80 cm) obitą złotą blachą. Przechowywano w niej tablice dziesięciu przekazań otrzymane przez Mojżesza od Boga na górze Synaj, jak też inne cenne relikwie. Według przekazów biblijnych Arka posiadała niezwykłą moc pozwalającą narodowi wybranemu pokonywać wrogów a zbliżać się do niej mogli jedynie arcykapłani, gdyż zwykli śmiertelnicy w zetknięciu z nią ginęli. Służyła też do bezpośredniej komunikacji z Bogiem co zwolennicy bardziej śmiałych teorii biorą za dowód na to, iż w rzeczywistości była skomplikowanym urządzeniem stworzonym przez obcą cywilizację pozaziemską. Jednak jakkolwiek by nie było historycy są zgodni, że jej istnienie było faktem jak też to, że pewnym momencie historii zaginęła i do dziś pozostaje nieodnaleziona.
Jedyne co pozostaje do dziś pewne to historyczny fakt, że Arka Przymierza przechowywana była w Świątyni Salomona, która w 586 roku p.n.e. została zburzona przez Babilończyków. Od tego momentu miejsce jej ukrycia pozostaje nieznane o ile oczywiście nie uzna się, iż została zniszczona pod gruzami świątyni. Przekaz biblijny jednak mówi jasno, iż kapłani ukryli przed najeźdźcami świętą skrzynię w bliżej nieokreślonej grocie a miejsce to ma zostać ujawnione w odpowiednim momencie przez samego Boga.
Istnieje jednak niezliczona ilość teorii sugerujących gdzie należy szukać Arki. Badacze i poszukiwacze sensacji prześcigają się we wskazywaniu miejsc, gdzie rzekomo ma być ukryta. Mówi się o wzgórzu jerozolimskim, o Egipcie, Sudanie a niektórzy starali się ją odnaleźć w Europie, m.in. w podziemiach Watykanu. Jedna z najbardziej znanych teorii, spopularyzowana przede wszystkim przez pisarza Grahama Hancocka wskazuje na Aksum w Etiopii. Wiąże to się z tradycją etiopską i jej powiązaniami z judaizmem. Istotnie, w Aksum znajduje się kościół św. Marii z Syjonu, w którym przechowywana jest pewna skrzynia, o której niewiele wiadomo, poza tym, że dostęp do niej strzeżony jest przez strażnika, który nie dopuszcza do niej nikogo, nawet władców Etiopii. Bardzo możliwe, że w Aksum znajduje się nie tyle sama Arka co jej kopia, bowiem istnieje także teoria, iż czy to żydowscy kapłani czy to Templariusze po zdobyciu Jerozolimy wykonali kilka jej kopii, które obecnie znajdują się w różnych miejscach Bliskiego Wschodu i Europy. Niektórzy twierdzą, że oryginał Arki stanowił część legendarnego skarbu templariuszy. Tymczasem mało znana pozostaje hipoteza brytyjskiego badacza prof. Tudora Parfitt'a. Jego zdaniem miejsca spoczynku Arki należy rzeczywiście poszukiwać w Afryce jednak nie w etiopskim Aksum lecz wśród ludu Lemba, uważającego się za jedno z zaginionych plemion Izraela. Badania genetyczne wykazały ich powiązania z osobami pochodzenia żydowskiego. Co ciekawe tradycja tego ludu mówi o przedmiocie kultu zwanym "ngoma lungundu", będącym rodzajem bębna. Zgodnie z tradycją, miał on być używany do przechowywania rytualnych obiektów i noszony na drążkach wsuniętych w pierścienie (podobieństwo do roli i zewnętrznego wyglądu Arki Przymierza).
Był to podobnie jak w przypadku Arki Przymierza, przedmiot zbyt święty, aby mógł być stawiany na ziemi lub dotykany przez inne niż kapłani osoby. Posiadał także nadzwyczajną moc potrafiącą niszczyć wrogów. Jeszcze ciekawsze jest to, że sami członkowie starszyzny Lemba utrzymują, że "ngoma" trafiła do nich z Jerozolimy. Wieloletnie poszukiwania Parfitt'a doprowadziły go do jednego z muzeów w Harare, stolicy Zimbabwe gdzie w zakurzonym magazynie natrafił na stary bęben z wypalonym dnem, pozostałościami po nosidłach oraz reliefem w postaci skrzyżowanych trzcin. Kształt bębna, odbiegający od opisanego w Starym Testamencie wyglądu Arki Parfitt tłumaczy tym, iż "ngoma" mogła być jej wariacją przypisaną danej kulturze, poza tym mówi się przecież o licznych kopiach oryginalnej Arki.
Świat naukowy sceptycznie przyjął odkrycia i rewelacje Parfitt'a a poszukiwania tej prawdziwej Arki Przymierza trwają nadal. Wzbudza ona nie tylko uzasadnione zainteresowanie ze względu na niezwykłą wartość historyczną ale też przede wszystkim na drzemiące w niej, legendarne moce. Pozostaje pytanie czy rzeczywiście chcielibyśmy, aby któregoś dnia ktoś wszedł w jej posiadanie a tym samym stał się dysponentem ogromnej władzy a może i bezpośredniej łączności z Bogiem? Pozostaje mieć nadzieję, że Arka dopuści do siebie jedynie osobę do tego wybraną... o ile w ogóle jeszcze istnieje.
Ciekawa sprawa taka epoka lodowcowa to taki reset na 50% ziemi jakby wydarzył się dzisiaj cywilizacja jaką znamy przestałaby istnieć.A mała epoka lodowcowa uzmysławia nam ten nonsens histerii związanej z ocieplenie . 60lat temu dopiero się ona zakończyła.
W Internecie aż roi się od przepowiedni związanych z rokiem 2012 i mającą wówczas nastąpić apokalipsą. Wiele osób głowi się, jak może wyglądać ewentualna zagłada. Kolejne scenariusze dostarczane są przez samych naukowców. Okazuje się, że jedną z potencjalnych przyczyn katastrofy mogłaby być nowa epoka lodowcowa. Wyniki najnowszych badań pokazały, że poprzedni okres zlodowaceń nadszedł w ciągu zaledwie 6 miesięcy. Autorem odkrycia dotyczącego ostatniej epoki lodowej jest prof. William Patterson. Geolog uważa, że do ostatniego zlodowacenia doszło w tempie błyskawicznym, bo w ciągu zaledwie 6 miesięcy, czyli 20 razy szybciej niż dotąd przypuszczano. Poprzednie badania mówiły, że nadejście zlodowacenia sprzed 13 tysięcy lat zajęło blisko dekadę.Długotrwałe badania przeprowadzone przez Pattersona pokazały, że klimat panujący na Ziemi jest nieobliczalny i w każdej chwili może ulec gwałtownej zmianie. - poinformował dziennik "Daily Mail". Naukowiec opowiadając o swoich obserwacjach porównał ostatnią epokę lodowcową do sytuacji, w której Wielka Brytania, w ciągu kilku miesięcy zostaje przeniesiona w rejon Arktyki. W ciągu pół roku ciepła i słoneczna Europa została wówczas pokryta warstwą lodu. Patterson prowadził swoje badania na jeziorze w regionie Lough Monreagh, w zachodniej części Irlandii. Analiza osadu zalegającego na dnie jeziora pokazała, że żyjące tam przed tysiącami lat zwierzęta i rośliny wymarły w ciągu zaledwie kilku miesięcy.
. Mała epoka lodowa (w skrócie MEL; ang. Little Ice Age – LIA) – okres ochłodzenia znany głównie z rejonu północnego Atlantyku, który nastąpił po okresie średniowiecznego optimum klimatycznego. Był to ostatni z wielu chłodnych okresów holocenu (tzw ang. Little Ice Age Type Events) i zarazem jeden z najchłodniejszych z nich (Joerin i in. 2006, Matthews & Briffa 2005, Mayewski i in. 2004,). Pierwotnie termin 'mała epoka lodowa' tyczył się okresu progresywnej fluktuacji lodowców górskich w późnym holocenie jakie zaobserwowano w górach Sierra Nevada w USA. Obecnie okres ten (ostatnie 4-5 tys. lat) nazywany jest neoglacjałem (Luckman 2004), a MEL stanowi jego ostatnią transgresję glacjalną.
Początkowo sądzono, że zmiany temperatury były globalne[1]. Pogląd ten zakwestionowano; raport IPCC podsumował te badania, oświadczając, że "...obecne dowody naukowe nie popierają globalnie synchronicznych okresów nietypowego oziębienia lub ocieplenia w tym przedziale czasowym, a konwencjonalne terminy 'Mała epoka lodowa' i 'Średniowieczne optimum klimatyczne' okazują się mieć ograniczoną użyteczność w opisywaniu trendów hemisferycznych lub globalnych zmian temperatury w ostatnich stuleciach"[2].
Glacjologicznie okres ten trwał od 1300 do 1950 r. (Matthews, Briffa 2005) – w tym czasie lodowce górskie w wielu obszarach górskich miały nieprzerwanie większy zasięg niż w okresie poprzedzającym MEL (optimum klimatyczne średniowiecza) i po tym okresie, czyli obecnym ociepleniu (m.in. Hozlhauser 1983, Holzhauser i in. 2005, Matthews, Briffa 2005).
Klimatycznie okres ten trwał od 1570 do 1900 r. (Pfister 1980, Matthews, Briffa 2005) Cechuje go ochłodzenie klimatu półkuli północnej, z temperaturą ok. 1 °C niższą niż w XX. wieku[3].
W Alpach podczas MEL lodowce osiągnęły maksima w trzech głównych etapach XIV w (ok. 1350), XVII w (1600-1660) i XIX w (1820-1850 r.) (Holzhasuer i in. 2005). Jednak trzeba zaznaczyć, że zarówno zmiany klimatyczne jak i awanse lodowców w różnych regionach Ziemi podczas MEL nie były synchroniczne (Matthews, Briffa 2005). Mimo, iż najwięcej dowodów na znaczące awanse lodowców podczas MEL znajduje się na półkuli północnej (głównie w Alpach, Skandynawii i górach Ameryki Północnej) nieliczne badania na półkuli południowej także świadczą o ich większym zasięgu. W Alpach Południowych ostatnie dwa holoceńskie maksima, lodowce osiągnęły w 1725-1740 i 1860-1890/95 (Winkler 2004). Podobnie w Andach patagońskich największym holoceńskim awansem lodowców była MEL, i podobnie jak w Alpach, lodowce osiągnęły tam trzy maksima (Koch, Kilian 2005), co potwierdzają badania dendrochronologiczne (Villalba 1994).
Od 1850 r. (czyli maksimum zasięgu lodowców podczas MEL) do 2000 r. lodowce w Alpach straciły średnio 50% swojej powierzchni, a linia wiecznego śniegu w tych górach podniosła się o około 150 m (Zemp 2006, Zemp i in.). Czoło największego lodowca alpejskiego Grosser Aletsch wycofało się w tym czasie o ok. 3,4 km (Holzhauser 1983, 1984, Holzhauser i in. 2005)
Głównymi przyczynami zmian klimatycznych związanych z MEL były[potrzebne źródło]:
* Zmiany stałej słonecznej wynikające z cyklów aktywności Słońca oraz związana z tym interakcja między wiatrem słonecznym, promieniowaniem kosmicznym a procesami atmosferycznymi. Najzimniejszy okres MEL przypada na najmniejszą aktywność Słońca zwaną minimum Maundera 1645-1715. Awans w latach 1820 i 1850 pokrywa się z Minimum Daltona. * Cyrkulacja termohalinowa, której ogrzewający wpływ na rejon Północnego Atlantyku był słabszy, powodując m.in. zwiększenie zalodzenia oraz zasięgu paku lodowego na oceanie. * Aktywność wulkaniczna, która miała oziębiający wpływ na klimat szczególnie intensyfikowała efekty minimów aktywności słonecznej: Wolfa, Maundera i Daltona. Na to ostatnie minimum przypada wybuch wulkanu Tambora w 1815 r., co jest uważane za bezpośredni powód znaczących anomalii klimatycznych na całej Ziemi. Kolejny 1816 r. nazywany jest rokiem bez lata.
uż za cztery lata będziemy musieli się zmierzyć z tzw. małą epoką lodową - takie wnioski podczas odbywającej się w Stanach Zjednoczonych konferencji poświęconej zmianom klimatycznym wysnuł znany rosyjski naukowiec. Chabibullo Abdusamatow w czasie sympozjum, które odbyło się w Heartland Institute w Chicago stwierdził z pełnym przekonaniem, że obserwowana obecnie tendencja wskazuje na to, że już wkrótce dojdzie do kolejnej tzw. małej epoki lodowej. Wcześniej sytuacja taka miała miejsce po tzw. średniowiecznym optimum klimatycznym - był to trwający kilka stuleci okres ocieplenia. Potem nastąpiła trwająca ok. 200 lat mała epoka lodowcowa. Zdaniem Abdusamatowa, który jest szefem badań kosmicznych w obserwatorium astronomicznym Rosyjskiej Akademii Nauk w Pułkowie jest wiele sygnałów, które świadczą o tym, że kolejna mała epoka lodowa nadejdzie już za cztery lata.
REKLAMA Czytaj dalej
Rosyjski naukowiec argumentując swoją tezę przypomniał o kilku zjawiskach, które świadczyć mogą o trafności jego prognoz. Od lat 90-tych średnia roczna aktywność Słońca wyraźnie się obniżyła. Poza tym maksymalne temperatury podczas obserwowanego przez jakiś czas trendu, związanego z ocieplaniem się klimatu, zanotowano w latach 2005-2008.
Abdusamatow przewiduje, że przez najbliższe cztery lata czekają nas znaczące wahania temperatur. Ich maksymalna wartość nie będzie jednak wyższa od tych osiąganych w latach 1998-2005. Wg Abdusamatowa stopniowej redukcji ulegać też będzie aktywność plam słonecznych, która swoje minimum osiągnie ok. 2042 r. To sprawi, że w latach 2055-2060 będziemy mieli już do czynienia z naprawdę głębokim ochłodzeniem klimatu. trakcie konferencji Abdusamatow skarcił też naukowców upowszechniających teorie dotyczące globalnego ocieplenia. Zdaniem eksperta, działalność człowieka i emisja gazów cieplarnianych nie ma tu nic do rzeczy. Rosjanin już wcześniej opublikował kilka swoich prac, z których jasno wynika, że głównym czynnikiem, który wpływa na temperaturę na Ziemi jest promieniowanie słoneczne.
"Obserwacje Słońca pokazują, że jeśli chodzi o wzrost temperatury, dwutlenek węgla jest 'niewinny'." - stwierdził Abdusamatow. "Jeśli chodzi zaś o to, co nas czeka w nadchodzących dekadach, to nie jest to katastrofalne ocieplenie, ale globalny i bardzo wydłużający się spadek temperatury."
REKLAMA Czytaj dalej
W ubiegłym roku amerykańska komisja senacka zajmująca się sprawami środowiska wydała dokument, w którym znalazły się opinie 700 naukowców, którzy nie zgadzają się z twierdzeniem, że globalne ocieplenie jest wynikiem działalności gospodarczej człowieka. poinformował serwis wnd.com. Abdusamatow był jednym z ekspertów, którego ocena została w raporcie uwzględniona.
Przesłania o których piszecie są w użyciu od około 2500-3000lat i cały czas jest jak jest człowiek człowiekowi wilkiem. Dziś kiedy stoimy przed coraz bliższą możliwością powstania Rządu Światowego należało by się zastanowić co możemy zrobić,okazuje się że możliwości potencjalne są, zagwozdka polega na tym jak je wykorzystać.Nasuwa mi się porównanie stada baranów do stada gazeli, gdzie baranami są ogłupieni lub po prostu zadowoleni z obecnego status-quo ludzi oraz gazeli czyli ludzi wolnych duchem, o ile baranami zarządzać łatwo wystarczy jeden pasterz i pies, to ludźmi wolnymi tak łatwo kierować czy manipulować się nie da,ale zarazem jest ciężko zorganizować wolnych ludzi do jakiś konkretnych działań. Dzisiejsza technologia umożliwia stworzenie społeczeństwa wręcz utopijnego,lecz wymaga to zmiany systemu wyjścia z konsumpcyjnego podejścia do życia odejścia od kapitalizmu jaki znamy, east wspomniał na forum o wizji wolnego od tego schematu społeczeństwa w powieści SF ,ale technologia jest już dostępna. Historia pokazuje nam że musi się nieźle ludzi pod ścianą postawić by powstał jakiś sprzeciw, co szczególnie dobrze widać w Polsce gdzie po upadku komuny obywatel jest traktowany jak ten baran o którym pisałem powyżej choć praktycznie niema rodziny w której niema kogoś kto brał w tym udział,ludzie zajęci walką o byt nie interesują się już niczym więcej . Czy Miłość wystarczy boję się że nie muszą za tym pójść czyny, w innym wypadku trzeba poczekać aż zbierze się masa krytyczna w społeczństwie by powstała chęć do zmian, ale na 90% zmienia się nazwy a światem będą rzadzić ci sami ludzie tylko pod inną nazwą.
Chcecie zmiany to ją zacznijcie ale same słowa czy uczucia nie wystarczą jest czas gadania i czas działania z gadanie to tylko ciekawa wymiana poglądów może powstać. z działania powstanie to co wykreujesz np. nowa rzeczywistość.
W naszych skomercjalizowanych czasach uśmiechnięta dynia jest symbolem beztroskiej, halloweenowej zabawy. Nie zawsze jednak tak było - dawno temu kojarzona była z czymś znacznie mniej przyjemnym, z potępionymi duszami…
Ale dynia, to nie tylko symbol Nocy czarów, to przede wszystkim bardzo smaczny i odżywczy owoc, którego rodzina obejmuje aż 760 gatunków. Do dyniowatych należą m.in.: arbuzy, melony, kabaczki i tykwy. Są odmiany, które uprawia się tylko dla oleistych nasion, ale istnieją także odmiany, które wykorzystuje się do celów leczniczych, kosmetycznych lub ozdobnych. W Polsce najchętniej uprawia się dynie o żółto-pomarańczowym miąższu, bogate w drogocenne pestki, które zdaniem smakoszy są nawet smaczniejsze od miąższu. Najczęściej można spotkać u nas odmianę śródziemnomorskiej dyni olbrzymiej, o owocach ważących nawet powyżej 50 kg. Ale ta waga nie pozwoliłaby wystartować na Europejskich Mistrzostwach Hodowców Dyń, które w tym roku odbyły się w Tervuren niedaleko Brukseli. Zwyciężczyni ważyła aż 484,5 kg! Jednak tegoroczna laureatka i tak do najcięższych nie należy – swego czasu do konkursu wystawiono dynię, której owoc ważył aż 630 kg!
Historia dyni sięga czasów starożytnych – słynny wódz, polityk i wielki smakosz Lukullus (117-56 r. p.n.e.) podawał na swoich słynących z przepychu ucztach dynię smażoną w miodzie. Uczeni greccy podawali natomiast świeżo utartą dynię zalaną winem jako środek przeciw zaparciom, a dawna medycyna arabska zalecała pić sok z dyni w przypadku bezsenności. Mimo tak szerokiego zastosowania owoców dyni, na polach nowożytnej Europy pojawiły się dopiero w XVI wieku.
Wartości odżywcze Owoc, pomimo, iż sam brzuchaty, należy do niskokalorycznych. Przeciętnie 100g dyni dostarcza zaledwie ok. 15 kalorii. Poza tym rośliny dyniowate, dzięki bogactwie celulozy, pomagają w kuracjach odchudzających. To jednak nie wszystkie ich zalety. Dynia bogata jest w białko, witaminę A, witaminy z grupy B czyli B1, B2, PP i C, zawiera dużo wapnia, żelaza, magnezu i fosforu. Pamiętać należy także o pestkach bogatych w olej zawierających specyficzny fitosterol o nazwie cucurbitasterol, sole mineralne wzbogacone fosforanami, błonnik, jak również niewielkie ilości enzymów, żywic, cukrów oraz związków białkowych. Medycyna ludowa od niepamiętnych czasów ceni sobie właściwości lecznicze nasion dyni. Używa ich przeciwko gliście ludzkiej czy tasiemcowi jelitowemu. Wielki orędownik dobroczynnych właściwości pestek, prof. dr Jan Muszyński, pisał, że: „to szczególnie cenny środek w praktyce dziecięcej, albowiem nie potrzebujemy się przy nim obawiać przedawkowania”. Niektórych może zainteresuje wiadomość, że zawarte w pestkach dyni tokoferole (witamina płodności) posiadają działanie afrodyzjakalne.
Owoc nie tylko dla zabawy Najbardziej znany symbol halloweenowego święta, czyli wydrążona dynia, wbrew pozorom nie przywędrowała do nas z ameryki, a wręcz przeciwnie! Zwyczaj ustawiania dyń, zwanych „Jack-o-lantern" przywieźli ze sobą do Nowego Świata pierwsi irlandzcy emigranci, a Noc czarów, czyli Halloween przypadający w Wigilię Wszystkich Świętych sięga średniowiecznej tradycji celtyckiej. Wtedy to duchy zmarłych, płacąc za swe grzechy, włóczyły się po ziemi odwiedzając żyjących. Legenda o niejakim Jacku pijaku mówi, że po śmierci Jack trafił do piekła. Tam jednak szybko stwierdzono, że jest gościem, który ma wielkie problemy z przystosowaniem się do życia piekielnego, postanowiono więc go wyrzucić i skazać na tułaczkę po ziemi. Wyganiając Jacka, szatan podarował mu kawałek palącego się węgla, a ten włożył go do niedojedzonej wielkiej rzepy. Z taką latarnią wyruszył na wędrówkę w poszukiwaniu miejsca wiecznego zatracenia. Ponieważ w Ameryce wszystko musi być większe i dorodniejsze, dlatego rzepa została zastąpioną okazalszą dynią.
Ale dynia, to przede wszystkim smaczny owoc. Może więc zamiast go masakrować, wycinać wzory i wtykać do środka świeczki, warto zaserwować pyszne, dyniowe danie i zaprosić na nie błąkające się duszyczki.... Wybór oczywiście zostawiam Państwu, a sobie życzę smacznego.
Sterole roślinne czego spodziewać się po Testosterolu?
dr Petr Fort Ph.D.
Substancje zawarte w roślinach są użyteczne również dla sportowców
Suplementy, które zawierają niektóre rośliny lub jeszcze lepiej – ekstrakty z roślin, są bardzo użyteczne i efektywne, sposób ich oddziaływania na organizm jest czasami nawet zaskakujący (wykazują się często pozytywnym działaniem gdzie indziej i inaczej niż to się do tej pory sądziło). Do interesujących substancji, obecnych w roślinach (i w pożywieniu) należą FITO-STEROLE. Fitosterole są roślinnym odpowiednikiem ludzkich sterydów, mają bowiem typowy dla sterydów szkielet, oparty na cząsteczce cholesterolu. Występują przede wszystkim w nasionach roślin oleistych oraz owocach skorupkowych (orzechach). Każde ich spożywcze źródło zawiera kilka rodzaji steroli, obecnych w nim w różnych ilościach. Najbardziej znanym sterolem jest diosgenina (Dioscorea – Wild Yam).
Fitosterole są pod względem budowy chemicznej bardzo bliskie ludzkim sterydom, ale według niektórych specjalistów w organizmie człowieka nie mogą przemienić się w efektywnie działające sterydy. Zakłada się, że mogłyby mieć działanie przeciwne do naturalnych ludzkich sterydów i blokować ich produkcję, „udając” je. W konsekwencji wiązania wstecznego dochodziłoby wtedy do zahamowania produkcji naturalnych sterydów. Jest to jednak tylko teoretyczna i niesprawdzona uwaga. Wbrew domysłom, że skoro fitosterole całościowo obniżają poziom cholesterolu, a „dzięki” temu również produkcję hormonów sterydowych, nie zostało nic takiego udowodnione. Jest wręcz przeciwnie! Sportowcy – mężczyźni, którzy stosują fitosterole w trakcie bardzo wyczerpującego sezonu zawodów (w dyscyplinach sportowych wymagających szybkiej regeneracji z powodu często następujących po sobie zawodów) podczas testów kontrolnych poziomu naturalnego testosteronu utrzymywali się cały czas na takiej samej – korzystnie wysokiej, ale jednak granicy dopingu, nie przekraczając przy tym jego dozwolonego poziomu! Działo się tak w odróżnieniu od sukcesywnie wydolnościowo słabnących konkurentów. Czy można znaleźć jakiś lepszy dowód?
W pierwotnym pożywieniu człowieka sterole były (!) bardzo powszechne – najczęściej chodziło o beta-sitosterol i stigmasterol. Ich działanie trzeba ocenić pozytywnie, obniżają one wchłanianie się nadmiernych ilości cholesterolu z pożywienia (z produktów pochodzenia zwierzęcego). We współczesnym pożywieniu widoczny jest jednak krytyczny brak fitosteroli, co w oczywisty sposób wiąże się z patologicznie podwyższonym poziomem cholesterolu w organizmie. Jest to przyczyna, dla której producenci starają się fortyfikować niektóre tłuszcze (margaryny) fitosterolami lub sterol-estrami. Zalecana dzienna dawka steroli wynosi 800 mg (1300 mg sterol-estrów). W pożywieniu człowieka z krajów rozwiniętych wartość ta z trudem osiąga zaledwie połowę wspomnianej ilości! W związku z naturalną zawartością steroli w pożywieniu i ich chemicznymi właściwościami (rozpuszczalność w tłuszczach) powinno bardzo zainteresować kulturystów, że najmniej fitosteroli konsumują ludzie, którzy znacznie ograniczają spożywanie tłuszczów!
Stosunkowo ciężko znaleźć opis wielu innych rodzajów fitosteroli. Jednymi z najbardziej interesujących są ekdysteroidy. Mają właściwości tonizujące i „adaptogenne”, oznacza to, że pomagają organizmowi w radzeniu sobie z dużym obciążeniem i stresem. Jednym z ich dobrych źródeł jest (Leuzea Carthamoides), a jeszcze lepszym chyba – dobrze znana wszystkim kulturystom roślina Tribulus Terrestris. Inne to koreański i amerykański żen-szen, syberyjski Eleuteroccus, brazylijska Suma (Suma paniculata) i środkowoamerykańska Maca.
Opis efektów działania fitosteroli przypomina czasami raczej bajkę o cudownym odmłodzeniu lub o „nadczłowieku”. Jest to jednak w znacznym stopniu rzeczywistość, choć ostateczny efekt jest zróżnicowany i uzależniony od indywidualnych cech danego człowieka.
Fitosterole wykazują w ludzkim organizmie działanie podobne ludzkim hormonom – oddziałują na błony komórkowe. Po spożyciu wiążą się z cholesterolem. Obecnie jesteśmy blisko uzyskania dowodów na to, że istnieje możliwość przemiany fitosteroli na efektywne prekursory testosteronu (pregnan – pregnenolon i androstan – androsteron) przy pomocy bakterii symbiotycznych jelita grubego! Jest też dość prawdopodobne, że ze wspomnianych wyżej prekursorów (prohormonów) organizm może wytwarzać testosteron lub inne typy hormonów sterydowych (nie tylko płciowych). W konsekwencji tego istnieją obawy o potencjalny pozytywny wynik kontroli antydopingowej w przypadku przyjmowania ekstraktów z niektórych roślin. Z mojego doświadczenia wynika jednak, że nawet długotrwałe przyjmowanie Tribulus Terrestris przez sportowców, podlegających kontrolom antydopingowym, do niczego podobnego nie doprowadziło.
Fitosterole ciągle znajdują się w centrum zainteresowania naukowców, ponieważ bardzo prawdopodobna jest ich zdolność wspomagania leczenia raka, egzem, astmy, łuszczycy, cukrzycy i syndromu chronicznego zmęczenia. Można je również stosować w profilaktyce przerostu prostaty. Fitosterole są również efektywnym stymulantem układu immunologicznego. Oprócz tego pozytywnie wypadły ich testy u sportowców w okresie regeneracji. Atrakcyjne są też z pewnością wyniki badań, dokumentujące pozytywny wpływ steroli na aktywność seksualną.
Do suplementów, które na razie nie są jeszcze dostatecznie wykorzystywane – mimo że wspomagają procesy anaboliczne i służą do ochrony przed negatywnymi skutkami ubocznymi specyficznej diety a także przed przeciążeniem, należą sterole.
Przyjmowanie fitosteroli jest dla sportowców, a przede wszystkim dla kulturystów, którzy pod wpływem przestarzałych teorii dietetycznych ciągle jeszcze unikają tłuszczu, bardzo korzystnym rozwiązaniem.
Fitosterole mogą być z powodzeniem łączone z szeregiem innych substancji. W przypadku Testosterolu 250 są to ekstrakty z owoców dzikiej róży i śliwki. Owoce obu tych roślin zawierają wiele dobroczynnych substancji, przede wszystkim efektywne antyoksydanty i rozpuszczalny błonnik (inulinę). Inulina jest pod względem chemicznym polisacharydem, dla człowieka niestrawnym, jest jednak niezwykle istotna dla prawidłowej pracy jelita grubego, w którym żyją symbiotyczne (dobre) bakterie. Bardzo prawdopodobne, że to właśnie one „potrafią” przemieniać sterole w sterydy. W każdym przypadku chodzi tu o niezbędny składnik diety, których przede wszystkim w pożywieniu sportowców nigdy nie jest zbyt wiele. Każdego sportowca zawsze najbardziej interesują praktyczne skutku stosowania danego produktu. W przypadku fitosteroli osoby zainteresowane ich stosowaniem mogę zapewnić, że moje doświadczenia praktyczne z ich podawaniem profesjonalnym sportowcom są bardzo pozytywne. Wbrew twierdzeniom niektórych specjalistów, że fitosterole całościowo obniżają poziom cholesterolu, a „dzięki” temu również produkcję hormonów sterydowych, nie zostało to jednak udowodnione. Jest wręcz przeciwnie! Sportowcy – mężczyźni, którzy stosują fitosterole w trakcie bardzo wyczerpującego sezonu zawodów (w dyscyplinach sportowych wymagających szybkiej regeneracji z powodu często następujących po sobie zawodów), podczas testów kontrolnych poziomu naturalnego testosteronu utrzymywali się cały czas na takiej samej – korzystnie wysokiej, ale jednak granicy dopingu, nie przekraczając jednak jego dozwolonego poziomu! Działo się tak w odróżnieniu od sukcesywnie wydolnościowo słabnących konkurentów. Czy można znaleźć jakiś lepszy dowód?
Tym bardziej za korzystne należy uznać połączenie fitosteroli z wyżej opisanymi dobroczynnymi substancjami pod postacią produktu TESTOSTEROL 250 firmy Megabol, nazwanego.
Dr Petr Fort, specjalista do spraw żywienia ogólnego, dietetycznego oraz sportowego.
Fitosterole były wykorzystywane w suplementacji sportowej już od wielu lat, brakowało jednak odpowiedniej wiedzy by stworzyć "inteligentny" suplement. Co ciekawe, mimo iż obecnie ekstrakty roślinne stały się najprężniejszym kierunkiem suplemantacji kulturystycznej, nadal nie ma dobrej znajomości mechanizmów działania tych związków w organizmie. Megabol-Polska w roku 2004 podjął udaną współpracę z jednym z najbardziej uznanych fitobiologów polskich - dr Henrykiem Różańskim, który przeprowadzał już próby ze sterolami roślinymi w swoim ośrodku badawczym (w próbach in vivo na zwierzętach hodowlanych uzyskiwano przyrosty masy ciała wartości 18-26%). Skuteczność produktu potwierdziła się w 2006 na grupie 22 ochotników, którzy testując na sobie 30 dniową kurację osiągnęli średni wzrost masy ciała wartość 2-3 kg (maksymalny wynik 9 kg).
Informacja od Ośrodka Zastosowań Biotechnologicznych MEGABOL-POLSKA
Pokaż wiadomości
