Tekst pochodzi ze strony FranzBardon.pl
ROZDZIAŁ I
FILOZOFIA HERMETYCZNA


Ze starożytnego Egiptu pochodzą fundamentalne, ezoteryczne i okultystyczne nauki, które tak silnie wpływały na filozofie wszystkich ras, nacji i ludzi przez kilka tysięcy lat. Egipt, dom Piramid i Sfinksa, był miejscem narodzin ukrytej mądrości i nauk mistycznych. Wszystkie narody czerpały z jego sekretnej doktryny. Indie, Persja, Chaldea, Medea, Chiny, Japonia, Asyria, starożytna Grecja i Rzym oraz inne starożytne kraje brały wolny udział w paradzie wiedzy, którą hierofanci i mistrzowie kraju Isis udostępnili tak swobodnie dla tych, którzy przybyli gotowi na udział w wielkim zgromadzeniu mistycznej i okultystycznej nauki, którą wielkie umysły tego starożytnego lądu zebrały razem.

W starożytnym Egipcie, przez wieki, które zajęła im droga od czasów Wielkiego Hermesa, istnieli wielcy adepci i mistrzowie, których nigdy nie prześcignięto i z którymi mało kto mógł się równać. W Egipcie umiejscowiona była Wielka Loża Lóż Mistyki.

Więcej znajdziesz tutaj
http://franzbardon.pl/ksiazki/kybalion/kyb_1.php

np.W buddyzmie tradycyjnie przekazywane nauki mówią, że jedynie w ludzkim ciele można zrealizować oświecenie, w każdym bądź razie w innych formach egzystencji jest to zdecydowanie trudniejsze. Mówią one również, że odrodzenie się jako człowiek jest czymś niezwykle trudnym z powodu konieczności jednoczesnego zaistnienia wielu czynników, które współtworzą taką sytuację. Prawdopodobieństwo uzyskania ludzkiego wcielenia, kiedy dysponuje się stosunkowo zdrowym ciałem i umysłem przyrównuje się często do prawdopodobieństwa z jakim żółw wypływający raz na 1000 lat spod powierzchni wody trafi głową w obręcz miotaną falami po olbrzymiej planecie pokrytej oceanem.
Na czym więc polega owa tożsamość, która usprawiedliwia użycie słowa odrodzenie, tożsamość mająca zachodzić pomiędzy tą samą osobą na przestrzeni dwóch różnych żywotów? Odpowiedź brzmi: polega ona na powiązaniu czysto serialnym, które może być opisane jedynie przy użyciu terminów przyczynowego kontinuum.
Jednostka przechodzi przez łańcuch licznych kolejnych wcieleń, a proces zmian będzie postępował dopóty, dopóki człowiek będzie pozostawał we władzy pragnień i niewiedzy duchowej. Ten cykl istnienia jednostkowego występuje na tle szerszego tła kosmologicznego, w którym na przestrzeni długich wieków odbywa się stały nawrót regresji i rozwoju.

czyli jest duże prawdopodobieństwo że zaczniemy wszystko od nowa,bez pamięci doświadczeń i wiedzy z poprzedniego życia.

więcej tutaj:
http://www.buddyzm.edu.pl/cybersangha/plug.php?p=simplesearch&a=search&sq=%B6mier%E6&si_links=checked&si_events=checked&si_pages=checked

Nauka Kabały jest wyjątkowa pod względem sposobu, w jaki mówi o tobie, czy o mnie, o nas wszystkich. Kabała nie dotyczy niczego abstrakcyjnego, dotyczy tylko sposobu, w jaki zostaliśmy stworzeni i tego, jak funkcjonujemy na wyższych poziomach istnienia.

Jedna z jej części mówi o opuszczaniu się wyższych sił ze świata nieskończoności. Świat nieskończoności jest naszym stanem początkowym i w nim istniejemy jako jeden, zjednoczony system dusz, które są ze sobą całkowicie powiązane. Następnie, ze świata nieskończoności, studiujemy porządek opuszczania się światów, sfirot i parcufim do świata, w którym żyjemy.

Na ten temat napisanych zostało wiele książek, począwszy od patriarchy Abrahama, który cztery tysiące lat temu napisał księgę zwaną Sefer Jecyra (Księga Stworzenia). Następnym ważnym dziełem jest księga Zohar, napisana w drugim wieku naszej ery. Po księdze Zohar pojawiły się prace ARI, znanego szesnastowiecznego kabalisty. W 20 wieku ukazały się dzieła kabalisty Jehudy Aszlaga.

Teksty Aszlaga najbardziej odpowiadają naszemu pokoleniu. Opisują one podobnie jak inne źródła kabalistyczne strukturę wyższych światów - to, jak opuszczają się one i kolejno powołują do istnienia niższe światy, jak powstał nasz świat, wszechświat, nasza planeta oraz jak ewoluowało życie. Nauka o tym, jak został stworzony ten system i jak opuszcza się on do naszego świata pozwala nam opanować metodę wejścia w niego i zarządzania nim.

Przede wszystkim studiujemy 6-tomową księgę Talmud Eser ha-Sfirot (Nauka o 10 sfirotach), napisaną przez J. Aszlaga. Zaprojektowana ona jest jako pomoc naukowa wraz z pytaniami, odpowiedziami, materiałami do powtarzania i zapamiętywania, wyjaśnieniami, wykresami i szkicami. Można nazwać ją, jeśli chcesz, fizyką światów wyższych, opisującą prawa i siły zarządzające wszechświatem.

Materiał ten stopniowo transformuje ucznia, ponieważ szukając sposobu, aby wejść i zacząć żyć w świecie duchowym, człowiek stopniowo dostosowuje się i dostraja do materiału.

Nauka kabały w ogóle nie zajmuje się tym, co dotyczy życia w tym świecie. Przeciwnie, studiując ten system osiągamy na nowo nasz poziom, na którym znajdowaliśmy się, zanim się opuściliśmy - ten sam poziom, na którym będziemy na końcu naszego podnoszenia się z tego świata. W czasie tego podnoszenia, studia Kabały budują wewnątrz ucznia taki sam system jak wyższy system.

System ten zaczyna wszystko uporządkowywać i przejawiać się w człowieku, który pragnie go osiągnąć i który studiuje go z tym zamiarem. Podobnie jak kropla nasienia potencjalnie może ewoluować w istotę ludzką, a następnie rozwinąć się do w pełni dojrzałego i dorosłego człowieka, nauka Kabały rozwija nasze pragnienie osiągnięcia wyższego poziomu istnienia.

Z początku jest to maleńkie pragnienie zwane "punktem w sercu". Ten punkt jest jak zarodek naszych przyszłych stanów. Poprzez studiowanie struktur wyższego świata, rozwijamy informację "genetyczną" wewnątrz tego punktu, a wraz z jej rozwojem kształtuje się w nas struktura przypominająca wyższe poziomy.

Dlatego studia te są tak cenne. Nawet jeśli nie rozumiemy ani jednej rzeczy z tego, co czytamy, zwyczajne próbowanie zrozumienia kabalistycznych tekstów kształtuje punkt w sercu, pragnienie Wyższego i punkt ten zaczyna się rozwijać. Im bardziej się rozwija, tym mocniej odczuwamy pojawianie się nowego stworzenia, nowych i różnych odczuć świata wewnątrz nas.

W ten sposób, nauka Kabały daje nam możliwość odczucia światów wyższych, zrozumienia wszystkiego, co nam się przytrafia i co najważniejsze, możliwość samodzielnego sterowania tymi procesami.

Więcej znajdziesz tu:
http://www.kabbalah.info/polakab/teksty_wprowadzajace/wstep.php

"śmierć, zanim zdąży zrealizować całkowicie te wszystkie możliwości rozwoju, które są mu dane jako człowiekowi"

Aby dostrzec horyzont trzeba uświadomić sobie z jakiego punktu odniesienia staramy się go dostrzec .Z własnego doświadczenia wiem że przypomina to wyjście z doliny, gdy w niej jesteśmy wydaje nam się że krawędź jej to horyzont gdy z niej wyjedziemy okazuje się że dolina to tylko kawałek rzeczywistości ,nagle dostrzegamy że jest wiele takich dolin i każda ma swój mniej lub bardziej rożny ekosystem ,Patrzymy w dal gdzieś na horyzoncie majaczą nam góry gdy podejdziemy bliżej okazuje się że nie są one jednorodne składają sie z wielu gór i dolin gdy wejdziemy na szczyt nabieramy perspektywy i zaczynamy dostrzegać jaki ten świat jest wielki  i jak dużo jest jeszcze przed nami do odkrycia.Nie oznacza to że musimy poznać wszystko tylko raczej by zgromadzić wystarczającą ilość danych by usiąść pod drzewem i to wszystko połączyć. A są jeszcze morza i oceany oraz to co się znajduje poza Ziemią ,przesłanek do rozmyślań nam nie zabraknie

ps .nie chce narzucać żadnego światopoglądu i moje wypowiedzi to tylko moje przemyślenia nic więcej ani mniej 

Filmik nawiązujący do teorii omawianych w tym wątku

<a href="http://www.youtube.com/v/6580BRPL6KA&amp;hl=pl_PL&amp;fs=1&amp;&quot;&gt;&lt;/param&gt;&lt;param name=&quot;allowFullScreen&quot; value=&quot;true&quot;&gt;&lt;/param&gt;&lt;param name=&quot;allowscriptaccess&quot; value=&quot;always&quot;&gt;&lt;/param&gt;&lt;embed src=&quot;http://www.youtube.com/v/6580BRPL6KA&amp;hl=pl_PL&amp;fs=1&amp;&quot; type=&quot;application/x-shockwave-flash&quot; allowscriptaccess=&quot;always&quot; allowfullscreen=&quot;true&quot; width=&quot;425&quot; height=&quot;344&quot;&gt;&lt;/embed&gt;&lt;/object&gt;" target="_blank">http://www.youtube.com/v/6580BRPL6KA&amp;hl=pl_PL&amp;fs=1&amp;&quot;&gt;&lt;/param&gt;&lt;param name=&quot;allowFullScreen&quot; value=&quot;true&quot;&gt;&lt;/param&gt;&lt;param name=&quot;allowscriptaccess&quot; value=&quot;always&quot;&gt;&lt;/param&gt;&lt;embed src=&quot;http://www.youtube.com/v/6580BRPL6KA&amp;hl=pl_PL&amp;fs=1&amp;&quot; type=&quot;application/x-shockwave-flash&quot; allowscriptaccess=&quot;always&quot; allowfullscreen=&quot;true&quot; width=&quot;425&quot; height=&quot;344&quot;&gt;&lt;/embed&gt;&lt;/object&gt;</a>

Niestety nie mogę zacytować więc link do publikacji zachęcam do lektury
http://chaos.if.uj.edu.pl/~karol/pdf/spla04.pdf

i filmik by was bardziej zainteresować

<a href="http://www.youtube.com/v/6580BRPL6KA&amp;hl=pl_PL&amp;fs=1&amp;&quot;&gt;&lt;/param&gt;&lt;param name=&quot;allowFullScreen&quot; value=&quot;true&quot;&gt;&lt;/param&gt;&lt;param name=&quot;allowscriptaccess&quot; value=&quot;always&quot;&gt;&lt;/param&gt;&lt;embed src=&quot;http://www.youtube.com/v/6580BRPL6KA&amp;hl=pl_PL&amp;fs=1&amp;&quot; type=&quot;application/x-shockwave-flash&quot; allowscriptaccess=&quot;always&quot; allowfullscreen=&quot;true&quot; width=&quot;425&quot; height=&quot;344&quot;&gt;&lt;/embed&gt;&lt;/object&gt;" target="_blank">http://www.youtube.com/v/6580BRPL6KA&amp;hl=pl_PL&amp;fs=1&amp;&quot;&gt;&lt;/param&gt;&lt;param name=&quot;allowFullScreen&quot; value=&quot;true&quot;&gt;&lt;/param&gt;&lt;param name=&quot;allowscriptaccess&quot; value=&quot;always&quot;&gt;&lt;/param&gt;&lt;embed src=&quot;http://www.youtube.com/v/6580BRPL6KA&amp;hl=pl_PL&amp;fs=1&amp;&quot; type=&quot;application/x-shockwave-flash&quot; allowscriptaccess=&quot;always&quot; allowfullscreen=&quot;true&quot; width=&quot;425&quot; height=&quot;344&quot;&gt;&lt;/embed&gt;&lt;/object&gt;</a>

Zasada nieoznaczoności Heisenberga mówi, że pewnych par wielkości nie można dokładnie zmierzyć. Pomiar jednej zakłóca bowiem odczyt drugiej. Z zasady tej wynika, że w fizyce kwantowej nie jesteśmy w stanie dokładnie zmierzyć jednocześnie położenia i pędu cząstki. Możemy tylko wyciągnąć średnią z całej serii pomiarów. Jest to jedna z głównych przeszkód na drodze do zbudowania komputera kwantowego, w którym przecież musimy dokładnie mierzyć, czyli odczytywać, kwantowe dane.

Tymczasem Maurice de Gosson z Uniwersytetu Wiedeńskiego twierdzi, że zasada nieoznaczoności ma więcej wspólnego z geometrią symplektyczną niż z fizyką kwantową. Zdał on sobie sprawę, że teorie z dziedziny geometrii symplektycznej są paralelne do zasady nieoznaczoności. Swoje odkrycie de Gosson nazwał symplektycznym wielbłądem, odnosząc się w ten sposób do biblijnej przypowieści o zwierzęciu, które prędzej przejdzie przez ucho igielne niż bogacz trafi do nieba.

De Gosson proponuje, by wyobrazić sobie wszystkie możliwe położenia danej cząsteczki w formie kuli. Moglibyśmy określić jej dokładne położenie pod warunkiem, że bylibyśmy w stanie ścisnąć tę kulę do wielkości samej cząsteczki. Jednak fakt, iż nie możemy tego zrobić nie wynika z fizyki kwantowej a właśnie z zasad geometrii.

Teoria de Gossona może mieć niezwykle ważne implikacje. Jeśli jest prawdziwa, to zasada nieoznaczoności ma naturę klasyczną, a nie kwantową. Być może uda się zatem przełożyć to, co dzieje się w świecie kwantowym na geometrię symplektyczną i w ten sposób rozwiązać pewne nierozwiązywalne dotychczas problemy. Przede wszystkim trzeba zbadać, czy spostrzeżenie de Gossona do jedynie przypadkowa zależność czy też głębokie powiązanie pomiędzy fizyką kwantową a geometrią.

John Norton, filozof fizyki z University of Pittsburgh zwraca uwagę na poważną lukę w teorii de Gossona. Otóż nieoznaczoność w położeniu i pędzie cząsteczki jest zawsze większa niż wielkość reprezentowana przez stałą Plancka. Tymczasem u de Gossona brak jakiejkolwiek stałej.


Autor: Mariusz Błoński

Źródło: New Scientist

z:
http://kopalniawiedzy.pl/fizyka-kwantowa-geometria-symplektyczna-zasada-nieoznaczonosci-6923.html

Ogólna teoria względności na równi z materią traktuje geometrię. Naturalne jest więc pytanie: czy mogą być one przeistoczone jedno w drugie?

Czas i przestrzeń - wykraczając poza teorię Einsteina

ABHAY ASHTEKAR, JERZY LEWANDOWSKI

Powstanie ogólnej teorii względności Alberta Einsteina jest powszechnie uznawane za intelektualny triumf nauki dwudziestego wieku. Teorię tę cechuje "niezwykłość proporcji" Francisa Bacona charakterystyczna dla najbardziej wysublimowanych dzieł stworzonych przez człowieka. Jest piękna i doskonała pod względem matematycznym.

Weryfikowana doświadczalnie od chwili swego pojawienia się przetrwała zwycięsko wiele najsurowszych testów. W teorii tej Einstein splótł pole grawitacyjne, przestrzeń i czas w jedną strukturę zwaną czasoprzestrzenią. Siły grawitacyjne są wyróżnione spośród wszystkich oddziaływań i interpretowane jako objaw zakrzywienia czasoprzestrzeni.

Materia za pośrednictwem swojej masy ugina czasoprzestrzeń, a ta z kolei poprzez swoją krzywiznę mówi materii, jak się poruszać.

Albert Einstein (1879 -1955) - jeden z najwybitniejszych fizyków w historii nauki. Po opublikowaniu pierwszych istotnych prac naukowych (m.in. o cząsteczkowej teorii światła) został profesorem na uniwersytetach w Zurychu, Pradze i Berlinie. Po dojściu Hitlera do władzy został zmuszony do emigracji i rozpoczął pracę w amerykańskim Institute od Advanced Study. Oprócz najważniejszych swoich prac - sformułowania szczególnej i ogólnej teorii względności - zajmował się również teorią pola elektromagnetycznego oraz podstawowymi zagadnieniami teoretycznymi związanymi z naturą światła, za co w 1921 roku otrzymał Nagrodę Nobla. Brał również udział w amerykańskim programie Manhattan Project, mającym na celu uzyskanie broni jądrowej podczas drugiej wojny światowej.

Wnioski z teorii Einsteina

To dogłębne zrozumienie istoty grawitacji doprowadziło do zaskakujących wniosków. Einstein przewidział wpływ grawitacji na szybkość upływu czasu: wzory ogólnej teorii względności są każdego dnia wykorzystywane przez system nawigacji GPS. Innym wnioskiem jest istnienie grawitacyjnych fal - zmarszczek czasoprzestrzennej geometrii podróżujących przez wszechświat z prędkością światła. Zostało ono pośrednio potwierdzone przez analizę orbit podwójnych gwiazd neutronowych odkrytych przez Russella Hulse'a, Josepha Taylora i Aleksandra Wolszczana.

Według ogólnej teorii względności wszechświat powstał w wyniku Wielkiego Wybuchu (Big Bang) około 15 miliardów lat temu. Dokładne pomiary kosmicznego mikrofalowego promieniowania tła pozwalają obserwować pozostałości tej "eksplozji". Teoria względności przewiduje wreszcie istnienie czarnych dziur, które, jak obecnie zakładamy, tkwią w centrach większości galaktyk, często służąc jako potężne silniki napędzające szereg zjawisk energetycznych obserwowanych we wszechświecie.

Dyskrecja czy precyzja

Mimo niebywałych sukcesów, jakie odnosi ogólna teoria względności, fizycy są zgodni, że na podstawowym poziomie jest ona dalej niekompletna. Całkowicie pomija bowiem kwantową fizykę, która dominuje wszystkie atomowe i subatomowe zjawiska. Świat ogólnej teorii względności jest klasyczny, naznaczony ciągłością, geometryczną precyzją i pełną przewidywalnością, podczas gdy świat kwantowy jest dyskretny, probabilistyczny, pełen nieoznaczoności. Ponieważ materia zaginająca czasoprzestrzeń niezaprzeczalnie wykazuje kwantowe własności, konsystencja teorii wymaga tego samego zachowania od krzywizny czasoprzestrzeni. Płynie stąd sugestia, że kontinuum czasoprzestrzeni jest jedynie przybliżeniem rzeczywistości.

Kawałek gazety znajdujący się w tej chwili przed czytelnikiem dla ludzkiego oka wydaje się ciągły, bez dziur czy przerw. Wiemy jednak, że gdy obejrzymy go pod mikroskopem elektronowym, ukaże się nam jego dyskretna struktura atomowa.

Złamane przybliżenie

Analogiczna sytuacja ma przypuszczalnie miejsce w przypadku samej czasoprzestrzeni. Jeśli tak jest, to czym są te elementarne cegiełki - atomy - czasoprzestrzeni? Jakie mają własności? Jak scalić geometryczny świat Einsteina z fizyką kwantową, nie pozbawiając go jego istoty? Są to niezwykle trudne pytania.

Już Einstein sugerował, że obraz kontinuum jest przybliżony. Jednak przybliżenie to załamie się dopiero w najmniejszej ze skal długości - 10-33 cm - zwanej długością Plancka. Jest to około dwudziestu rzędów wielkości mniej niż promień protonu oraz siedemnaście rzędów mniej niż błąd, z jakim potrafimy oszacować doświadczalnie promień elektronu. Obecnie brak jest możliwości przeprowadzenia bezpośredniego pomiaru tych efektów.

Nowy język

W ciągu ostatniej dekady dokonano znaczącego postępu w rozwoju prac teoretycznych. Prace te pierwotnie rozpoczęte w Syracuse University oraz w Penn State University w USA są obecnie kontynuowane przez kilkanaście ośrodków naukowych rozsianych po całym świecie.

Jednym z nich jest Uniwersytet Warszawski. Dzięki systematycznemu wysiłkowi wyłoniła się kwantowa teoria geometrii, oferująca język służący do sformułowania poszukiwanego uogólnienia teorii Einsteina.

Szczególna teoria względności - sformułowana przez Einsteina w 1905 roku i opublikowana w pracy "O elektrodynamice ciał w ruchu". Połączyła dwa uprzednio niezależne pojęcia - przestrzeń i czas, wprowadzając pojęcie czasoprzestrzeni. Zgodnie z teorią prędkość, z jaką porusza się ciało, nie może być większa niż prędkość światła. Konsekwencją teorii jest słynny wzór E=mc2, wiążący całkowitą energię ciała E z jego masą m i prędkością ciała w próżni c.

Ogólna teoria względności - tłumacząca zjawiska grawitacyjne własnościami geometrycznymi zakrzywionej czasoprzestrzeni, sformułowana przez Einsteina w 1916 roku. W myśl tej teorii promień światła porusza się od punktu do punktu wzdłuż najkrótszej drogi, jednak ze względu na własności czasoprzestrzeni nie jest to prosta, lecz krzywa związana z "zanurzoną" w czasoprzestrzeni masą. Teoria ta przewiduje istnienie fal grawitacyjnych i czarnych dziur. Została potwierdzona eksperymentalnie przez obserwacje astronomiczne - m.in. zjawisko soczewkowania grawitacyjnego.

Czasoprzestrzeń - przestrzeń czterowymiarowa, w której obok "normalnych" trzech wymiarów przestrzeni występuje również czwarty - czas.

Fizyka kwantowa - dział fizyki opisujący zjawiska mikroświata - cząsteczki, atomy, cząstki elementarne. Opisywane tu zjawiska nie podlegają bezpośredniej percepcji człowieka

Teoria Wielkiego Wybuchu (Big Bang) - teoria, według której ewolucja wszechświata rozpoczęła się od Wielkiego Wybuchu w osobliwym punkcie czasoprzestrzeni. Wybuch oznacza początek przestrzeni, materii i czasu. Potwierdzeniem tej teorii jest m.in. zjawisko ciągłego rozszerzania się wszechświata oraz istnienie jednorodnego mikrofalowego promieniowania tła (tzw. reliktowego).

Czarna dziura - obiekt astronomiczny - gwiazda o tak ogromnej masie i gęstości, że z jej pola grawitacyjnego nie może uciec nawet światło. Czarna dziura jest zatem niewidoczna. Można ją jednak zaobserwować dzięki zjawiskom zachodzącym w otaczającym ją polu grawitacyjnym.
Tkanina wszechświata

Język ten operuje pojęciem "kwantowych wzbudzeń geometrii". Są one jednowymiarowe, przypominają polimer. Związek z trójwymiarową przestrzenią, do której jesteśmy przyzwyczajeni, można zilustrować na przykładzie kawałka tkaniny. Dla celów praktycznych reprezentuje on dwuwymiarowe kontinuum, choć w rzeczywistości jest utkany z jednowymiarowych nitek. To samo jest prawdą dla "tkaniny", z której stworzona jest czasoprzestrzeń. Rejon wszechświata, który zamieszkujemy, jest niezwykle ciasno utkany z kwantowych nitek geometrii i jedynie dlatego postrzegamy czasoprzestrzeń jako kontinuum. Przecinając dowolną (dwuwymiarową) powierzchnię, każda niteczka, czyli "polimerowe wzbudzenie", obdarza ją malutkim, plankowskim kwantem pola powierzchni wynoszącym około 10-66 cm kw.

Pole 100 cm kw. jest rezultatem 1068 takich przecięć. Liczba ta jest ogromna, przecięcia są rozmieszczone bardzo blisko siebie i pojawia się iluzja kontinuum. Matematyka kwantowej geometrii przewiduje, że długości, pola i objętości są skwantowane w bardzo swoisty sposób i umożliwia obliczenie ich "widm", tzn. dozwolonych, dyskretnych wartości. Wyniki te zostały wykorzystane do rozwiązania pewnych od dawna znanych zagadek teorii grawitacji. Zilustrujemy to poniżej na dwóch przykładach.

Dokąd można śledzić ewolucje

Pierwszy dotyczy Wielkiego Wybuchu. Ogólna teoria względności przewiduje, że zarówno pole grawitacyjne, jak i gęstość materii stają się wówczas nieskończone; wykracza to poza zakres stosowalności fizyki. Jednak od dawna panowało przekonanie, że rezultat ten jest niefizyczny, podczas Wielkiego Wybuchu musiały bowiem silnie ingerować efekty kwantowe.

Geometria kwantowa spełnia to oczekiwanie. Według niej czasoprzestrzeń rzeczywiście nie istnieje, gdy cofniemy się do chwili zanim wszechświat osiągnął promień 10-29 cm, lecz fizyka obowiązuje dalej. Wielki Wybuch ma ciągle miejsce, jest opisany dobrze określonymi "kwantowymi wzbudzeniami geometrii". Gęstość materii jest wówczas ogromna, jednak nie nieskończona. Możemy rozważać różne warunki początkowe w tym momencie i analizować ich wpływ na formowanie się wczesnego wszechświata. Co więcej, to brzmi jak fantastyka, ale można nawet śledzić ewolucje kwantowej geometrii wszechświata wstecz, do czasów poprzedzających Wielki Wybuch!

Nowa alchemia

Drugi przykład związany jest z teorią czarnych dziur. Na początku zeszłego stulecia dowiedzieliśmy się ze szczególnej teorii względności, że materia i energia są tym samym. Masa spoczynkowa cząstki może zamienić się w energię promieniowania i odwrotnie. Ogólna teoria względności na równi z materią traktuje geometrię.

Naturalne jest więc pytanie: czy mogą być one przeistoczone jedno w drugie? W 1974 roku Stephen Hawking wykazał, że czarna dziura emituje kwantowe promieniowanie zmniejszając jednocześnie swoje pole powierzchni. Jest to mocna przesłanka za tym, że pole powierzchni horyzontu czarnej dziury może być zamienione w materię. Obliczenia Hawkinga zostały przeprowadzone dla klasycznej czasoprzestrzeni (w której nie występowały "kwanty" geometrii) zgodnej z ogólną teorią względności.

Jedynie materia była kwantowa. Stosując geometrię kwantową, możemy ponownie zanalizować ten proces. Kwantami pola powierzchni horyzontu są przecięcia z nitkami polimerowych wzbudzeń geometrii. Proces Hawkinga polega na zamianie kwantów pola powierzchni na kwanty materii. W ten sposób Einsteinowska wizja fizycznej natury geometrii realizuje się na poziomie teorii kwantowej. Takie przeistoczenie geometrii w materię to właśnie "Einsteinowska alchemia".

Dr Abhay Ashtekar jest profesorem Katedry Eberly'a na Pennsylvania State University i dyrektorem Center for Gravitational Physics and Geometry, zajmuje się grawitacją i kwantową geometrią. Dr hab. Jerzy Lewandowski jest profesorem nadzwyczajnym na Wydziale Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego w Zakładzie Teorii Względności i Grawitacji Instytutu Fizyki Teoretycznej, zajmuje się klasyczną i kwantową teorią grawitacji.

Prawa fizyki wykluczają możliwość odbycia podróży w czasie, która wiąże się z wystąpieniem paradoksów sytuacyjnych, jak cofnięcie się do okresu własnego dzieciństwa (odmłodzenie). Jest jednak możliwe uniknięcie konfliktów przez zastosowanie praw fizyki kwantowej. I co wtedy?
   
   Część rozwiązań równania ogólnej teorii względności Eisteina dopuszcza możliwość wystąpienia sytuacji, w których czasoprzestrzeń zawraca. Daje to podróżującym w czasie teoretyczną możliwość powrotu do przeszłości i spotkania znacznie młodszych wersji siebie. To rozwiązanie zawiera jednak zbyt wiele paradoksów. Naukowcy twierdzą, że muszą istnieć w takim razie jakieś ograniczenia, co dałoby teoretyczną możliwość na zaistnienie takiego zjawiska.
   
   Fizycy Daniel Greenberger z City University w Nowym Jorku i Karl Svozil z wiedeńskiego Uniwersytetu Technologii w Austrii dowiodli w oparciu o fizykę kwantową, że podróżujący w czasie przeszłym nie będą mogli wpływać na rzeczywistość w przeszłości - nawet jeśli będą zdolni wrócić na czas.
   
   Ograniczenia pojawiają się w kwantowej zdolności obiektów do zachowywania się jak fala. Obiekty kwantowe dzielą się na wiele zbiorów fal, które poruszają się w różnych kierunkach czasoprzestrzenii. Usunięcie ich z przeszłości jest możliwe tylko w sytuacji, gdybyśmy doprowadzili do zespolenia się wysłanych przez dany obiekt fal - a to jest praktycznie niemożliwe.
   Gdybyśmy chcieli usunąć z przeszłości jakiś obiekt, musielibyśmy usunąć wszelkie zmiany, jakich on dokonał - uszkodzenia/przemieszczenia/wpływ na inne ciała materialne (np. ruch powietrza, nie wspominając o grawitacyjnych zaburzeniach).
   
   Teoria kwantowa dopuszcza możliwość odbycia podróży w czasie, albowiem nic nie przeszkada wysłanym przez obiekt falom na powrót w określonym czasie. Kiedy Greenberger i Svozil analizowali co dzieje się z falami wysłanymi w przeszłości odkryli, że nie istnieje żaden konflikt z teorią Eisteina - NIE MA PARADOKSÓW.
   "Jeśli ktoś z nas odbyłby podróż w przeszłość, zobaczyłby jedynie alternatywę świata, który normalnie istniałby bez nas" - mówi Greenberger.

Opracowanie: hotnews

Źródło/autorstwo: NewScientist/r.o.