Wariacki pomysł czipowania... dzieci... (dla ludzi o mocnych nerwach)

[Leszek]

http://wiadomosci.onet.pl/1325555,69,item.html

W całym opisanym w artykule działaniu związanym z mikrochipami, oraz wyjaśnieniach typu: Dlaczego? - są same sprzeczności i kłamstwa:
1. Mają zapobiegać próbie porwania dziecka, lecz... gdzie jest umieszczany chip nie wiedzą nawet rodzice...
Czyżby obawiano się, że rodzice porwą własne dziecko? Tak, bo takie dziecko nie należy już do rodziców, zaś rodzice wyjmując chip mogliby je odzyskać.
2. Chip zawiera wiele informacji o dziecku.
Jednak, by odczytać te informacje należy użyć komputera z odpowiednim czytnikiem i oprogramowaniem! Zatem wystarczyłby odczyt linii papilarnej dziecka i danych o dziecku wprowadzanych do odpowiedniego systemu. Nie chodzi, więc tu o informacje o dziecku.

Jaka jest rola chipa zatem? Nie ta jaką oficjalnie się podaje. Tymi chipami będzie się sterować ludźmi.
Nie chodzi tu nawet o śledzenie ludzi. To już się robi za pomocą telefonów komórkowych. (...)
Wiem, że nie piszę o niczym nowym. Te sprawy zostały już wiele razy omówione na stronach www jak i w niektórych artykułach prasowych. Mimo tego większość ludzi nie zdaje sobie z tego sprawy, inni nie chcą o tym myśleć, ani pamiętać tego, a jeszcze inni śmieją się z tego, bo uważają, iż jest to zbyt nieprawdopodobne. (...)

Niestety, czipowanie nie tylko zwierząt, ale ludzi ma już miejsce.  Dwa krótkie filmiki w j. angielskim i jeden w polskim:

Governments Microchip People
http://www.youtube.com/watch?v=5Aa3ChGIxP8&feature=related

MICROCHIP FOR CHILDREN
http://www.youtube.com/watch?v=OSdd7noamz0&feature=related

Z wiadomości TVP1 PL
http://www.youtube.com/watch?v=4JCpqBetyCA

[Leszek]

Z onet.pl...2009-02-12
Źródło: http://bezpieczenstwo.onet.pl/1531941,item,2,1,3,Badzmy_ometkowani_,artykuly.html

Możliwości bezprzewodowych metek można rozszerzać. Studenci Uniwersytetu Waszyngtona piszą własne aplikacje współpracujące z systemem. Do najciekawszych należy RFIDer. To coś w rodzaju sieci społecznościowej. RFIDer wysyła powiadomienia o tym, co robią nasi znajomi. Można ustawić powiadomienie o tym, że któraś z osób znajdujących się na liście znajomych zbliża się do nas. (...)



Aplikacja stworzona w ramach projektu "Ekosystem RFID" pokazuje na planie pomieszczeń, gdzie znajdują się dane przedmioty bądź osoby. Dzięki temu w systemie połapie się nawet laik.

W firmie Wielkiego Brata

Niektóre pomysły na zastosowanie nowej technologii rodzą wątpliwości. Najwięcej kontrowersji wzbudza pomysł metkowania ludzi. Teoretycznie jest to wspaniałe rozwiązanie dla wielkich korporacji i fabryk. Dzięki możliwości sprawdzenia w dowolnej chwili, co robią pracownicy, można lepiej zaplanować ich obowiązki albo przesunąć ich do innych zadań. Szef, widząc na przykład, że pracownicy jednej linii produkcyjnej co chwila robią sobie przerwę na papierosa, a inni non stop pracują, mógłby lepiej dobrać członków poszczególnych ekip. Sami pracownicy zyskaliby też użyteczne narzędzie ułatwiające im współpracę z kolegami: szukając współpracownika, mogliby błyskawicznie ustalić, na którym piętrze i w którym pokoju się znajduje.

Byłoby to jednak równocześnie ograniczenie prywatności – w porównaniu z tym obowiązek noszenia służbowej komórki albo służbowy samochód z nadajnikiem GPS wydają się błahostką. Z drugiej strony pewnie wiele osób dobrowolnie zdecydowałoby się na taką elektroniczną smycz, by ich bliscy mieli możliwość sprawdzenia, co aktualnie robią.

Naukowcy odpierają jednak zarzuty o tworzenie narzędzi, których nie powstydziłby się orwellowski Wielki Brat. Intensywnie pracują bowiem także nad zapewnieniem prywatności. Na przykład firmy mogłyby instalować systemy, które zbierałyby informacje o pracownikach (co robią w ciągu dnia i jak wykonują swoje obowiązki), lecz te dane nie dotyczyłyby pojedynczych osób, a całej zbiorowości. Naukowcy współpracują także z legislatorami, przygotowując rozwiązania prawne, które zapewnią prywatność ometkowanym pracownikom.

Biblioteka Wielkiego Brata
Uczeni postanowili przetestować technologię w warunkach bojowych. Dlatego rozpoczęli eksperyment w zajmującym 5 tys. m2 budynku biblioteki Uniwersytetu Waszyngtona. Każdego, kto bierze udział w eksperymencie, wyposażono w specjalną metkę RFID. Oznaczono nimi także kilka tysięcy przedmiotów. Dzięki temu studenci i wykładowcy nie mają problemu z odnalezieniem siebie nawzajem. Zniknął też problem gubienia kluczy.

[Michał-Anioł]

Nanorurkowe chipy coraz bliżej

Inżynierowie z Uniwersytetu Stanforda stworzyli najdoskonalsze i najbardziej wydajne układy scalone wykorzystujące węglowe nanorurki. Uczonym udało się wyeliminować niedoskonałości, które przyczyniały się do powstawania spięć w obwodach.

Dowodzi to, że prace nad węglowymi nanorurkami wykorzystywanymi w tranzystorach wyszły poza dziedzinę odkryć naukowych i mogą być prowadzone na poziomie inżynierskim - powiedział profesor H.-S. Philip Wong, który prezentował najnowsze dokonania swojego zespołu podczas International Electron Devices Meeting w Baltimore.

W tej chwili jesteśmy w stanie budować obwody w skali całego plastra krzemowego. Dotychczas mogliśmy tworzyć pojedyncze urządzenia - dodał.

Nie oznacza to, że w najbliższym czasie na rynek trafią układy scalone z nanorurkowymi tranzystorami. Na razie bowiem udało się umieścić w nowym chipie stosunkowo niewiele tranzystorów. Najważniejszy jest jednak fakt, że technika, dzięki której tego dokonano, jest podobna do obecnie wykorzystywanych technologii przemysłowych i jest kompatybilna ze standardem VLSI.

Układy, które powstały na Uniwersytecie Stanforda, wykorzystują trzy podstawowe techniki opracowane w ostatnich latach na tej uczelni. Pierwsza z nich, stworzona w 2007 roku, pozwala nanorurkowym tranzystorom pracować nawet wówczas, gdy tworzące je nanorurki nie są idealnie dopasowane. Druga, z 2008, umożliwia zgodną z VLSI produkcję nanorurkowych tranzystorów. Trzecia, właśnie zaprezentowana, pozwala na eliminowanie wadliwych nanorurek, które przewodziły prąd wówczas, gdy nie powinny. Uczeni nazwali ją VLSI-compatible Metallic Nanotube Removal (VMR). Przy jej opracowywaniu wykorzystano pomysł, na który w roku 2001 wpadł Paul Collins i jego zespół z IBM-a. Używali oni prądu do niszczenia nanorurek. Uczeni ze Stanforda używają elektrod do oddzielania wadliwych nanorurek od prawidłowych. Te same elektrody mogą być później połączone z nanorurkami, tworząc obwód elektryczny.

Najpoważniejszą przeszkodą na drodze do budowy układów scalonych wykorzystujących nanorurki jest opracowanie techniki pozwalającej na zwiększenie liczby nanorurkowych tranzystorów na chipie do wielu milionów. Naukowcy sądzą, że poradzą sobie z tym problemem.

http://www.racjonalista.pl/index.php/s,38/t,33294

[Michał-Anioł]

Czyli jak stworzyć samo replikujące się bioroboty
<a href="http://www.youtube.com/v/eZ2_z6o-_B8&amp;hl=pl_PL&amp;fs=1&amp;&quot;&gt;&lt;/param&gt;&lt;param name=&quot;allowFullScreen&quot; value=&quot;true&quot;&gt;&lt;/param&gt;&lt;param name=&quot;allowscriptaccess&quot; value=&quot;always&quot;&gt;&lt;/param&gt;&lt;embed src=&quot;http://www.youtube.com/v/eZ2_z6o-_B8&amp;hl=pl_PL&amp;fs=1&amp;&quot; type=&quot;application/x-shockwave-flash&quot; allowscriptaccess=&quot;always&quot; allowfullscreen=&quot;true&quot; width=&quot;425&quot; height=&quot;344&quot;&gt;&lt;/embed&gt;&lt;/object&gt;" target="_blank">http://www.youtube.com/v/eZ2_z6o-_B8&amp;hl=pl_PL&amp;fs=1&amp;&quot;&gt;&lt;/param&gt;&lt;param name=&quot;allowFullScreen&quot; value=&quot;true&quot;&gt;&lt;/param&gt;&lt;param name=&quot;allowscriptaccess&quot; value=&quot;always&quot;&gt;&lt;/param&gt;&lt;embed src=&quot;http://www.youtube.com/v/eZ2_z6o-_B8&amp;hl=pl_PL&amp;fs=1&amp;&quot; type=&quot;application/x-shockwave-flash&quot; allowscriptaccess=&quot;always&quot; allowfullscreen=&quot;true&quot; width=&quot;425&quot; height=&quot;344&quot;&gt;&lt;/embed&gt;&lt;/object&gt;</a>

Ten filmik też wartozobaczyć
http://www.swietageometria.darmowefora.pl/index.php?topic=589.msg3537#msg3537