Sceptycy

SCEPTYCYZM PIRROŃSKI autor: Odoaker Barbarius Germanin
Pierwszy etap sceptycyzmu stworzony przez Pirrona, który nic nie napisał, a swoją naukę przekazywał słowem i życiem. Tymon jego uczeń spisał myśli mistrza, polemizując ze szkołą stoików i epikurejczyków ośmieszając ich dogmatyzm.

Nauczali jak osiągnąć pokój ducha i szczęście.

Głosili, że można żyć szczęśliwie nawet bez prawdy i wartości i ze mędrzec może być szczęśliwy nawet podczas męczarni (np.: tortur).

Odrzucali naukę o bycie twierdząc, iż każda rzecz nie bardziej jest, aniżeli nie jest oraz, że każda rzecz jest i nie jest, a także, że każda rzecz ani jest ani nie jest. Odmawiali rzeczom własnego statutu ontologicznego, w miejsce bytu wprowadzili (wydawanie się) lub zjawiska.

Nauczali że kto chce być szczęśliwy powinien :

ustalić jaka naturę mają rzeczy
Nauczali że rzeczy są :
nie do rozróżnienia (adiaphora)
nie do ustalenia (astathemata) ,
nie do osądzenia (anepikrita)
dowiedzieć się jak się do rzeczy ustosunkować
W związku z powyższym należy nie mniemać (adoxastoi) i mówić o każdej poszczególnej rzeczy, że nie więcej jest niż nie jest lub, że i jest i nie jest albo że ani jest ani nie jest.
dowiedzieć się co zyskują ci którzy tak się ustosunkują
Nauczali, że ludzie z takim nastawieniem zyskują hart niewyrokowania (aphasia),
a następnie niezmącony spokój (ataraxia).

SCEPTYCYZM AKADEMICKI
Etap pośredni sceptycyzmu, rozpoczęty w akademii (szkole platońskiej) przez Arkezylaosa (druga akademia).

Nauczał, że nic nie można stwierdzić pewnego, jedynie można mniemać.
Zalecał zawieszenie sądów.

Swój sceptycyzm wykorzystywał głównie w polemikach ze stoikami.

Kontynuatorem sceptycyzmu w akademii był Karneades (trzecia akademia).

Nauczał słowem, nic nie napisał, ponieważ jego sceptycyzm był zdecydowanie negatywny i destrukcyjny, a rozwijany był dialektycznie i erystycznie.

Metoda Karneadesa szła w 2 kierunkach:

zgodnie z metodą Arkezylaosa, próbował sprowadzić poglądy przeciwników do absurdu,
wykorzystywał dla udowodnienia swoich racji typowe metody sofistyczne.

Obie stosował głównie przeciwko stoikom.
Zalecał zawieszenie sądów.

W związku z tym, iż sceptycyzm akademicki rozwijał się w kierunku negatywnym, stał się krótkotrwałym zjawiskiem, mimo że wchłonął w siebie elementy sofistyczne.

NEOSCEPTYCYZM
Ainezydem

Ponownie przemyślał sceptycyzm Pirrona.
Nauczał całkowitego powstrzymywania się zarówno od stwierdzania jak i negowania czegokolwiek.

Wyprowadził dziesięć tropów (wykaz najwyższych kategorii wątpienia), które prowadzą do zawieszenia sądów :

trop pierwszy - wyprowadzony z zróżnicowania zmysłów wśród różnych bytów ożywionych, przez co świadectwa zmysłów mogą być różne a nawet sprzeczne.,
trop drugi - wyprowadzony z zróżnicowania wśród ludzi w ich postrzeganiach , odczuciach , myślach i postawach,
trop trzeci - wyprowadzony z odmienności różnych zmysłów u tego samego człowieka , ponieważ różne są właściwe im wrażenia zmysłowe,
trop czwarty - wyprowadzony z odmienności dyspozycji, sytuacji, stanów ducha poszczególnych ludzi,
trop piąty - wyprowadzony z zróżnicowania i sprzeczności w pojmowaniu ludzi (tematyki dobra i zła) wartości moralnych, powstawaniu i budowy świata, a także bogów,
trop szósty - wyprowadzony z zasady iż nic nie jawi się nam w sposób czysty lecz zawsze jako zmieszany z czymś innym,
trop siódmy - wyprowadzony z przedstawienia rzeczy uzależnionego od odległości, odmiennego położenia i miejsca,
trop ósmy - wyprowadzony z wpływów na nasze postrzeganie jakie majš przedstawienia ilości i stosunki ilościowe,
trop dziewiąty - wyprowadzony z porównania między rzeczami,
trop dziesiąty - wyprowadzony z ciągłości, częstotliwości pojawiania się zjawisk.
Ainezydem poprzez nauczanie zawieszenia sądów (afazja) twierdził, że człowiek może osiągnąć niewzruszony spokój - szczęście.