Choose fontsize:
Witamy, Gość. Zaloguj się lub zarejestruj.
 
Strony: 1   Do dołu
  Drukuj  
Autor Wątek: Treść naprzeciw treści  (Przeczytany 4496 razy)
0 użytkowników i 1 Gość przegląda ten wątek.
Michał-Anioł
Moderator Globalny
Ekspert
*****
Wiadomości: 669


Nauka jest tworem mistycznym i irracjonalnym


Zobacz profil
« : Styczeń 29, 2010, 20:24:29 »

Treść naprzeciw treści
Lech Robakiewicz

 Myślałem rano o Energii (pranie?), która jest Czystą Informacją, a z której umiemy (b. nieliczni — osoby o tzw. wysokich kwalifikacjach duchowych) czerpać mniej więcej tyle, co prostak, cieszący się, że podpięta do kabla infostrady dioda — świeci. Świeci! A więc — myślimy — to prawda, że poprzez eter przenosi się energia! I czerpiąc zeń, można się może obyć bez jedzenia! A że cokolwiek nadto, że może coś ta energia niesie — nawet się nie przyśni nam i nie zmajaczy. To tak, jakbyśmy w książce widzieli paliwo do pieca. Tak więc niezły to numer <kawał, kabal, sifer, sefer> z tej księgi praniem.

Odgarnąć siebie. Tam, które jest tu.

 

Rozmowy ze zwierzakami bardzo pomagają w wyczuleniu ucha na tę odmienną składnię, na inne rejestry znaczeń, na język (słowo) różny od tego, który jest tym wierzchnim mną.

Uwewnętrznienie władz poznawczych. Czy ucho może zrozumieć, że aby słyszeć (w zachwyceniu?), trzeba (czasem) zwrócić się ku centrum. Trzecie (wewnętrzne) ucho. Zintegrowany, koherentny, holostezyjny „przekaz”, który nie tyle się odbiera, co się nim staje, albo się go dostępuje. Oczywiście narzuca się łatwe skojarzenie z tzw. łaską, ale o żadnej tego typu łasce[1] mowy być nie może, bo nikt nikomu łaski (łaskawie) nie robi, choć warunkiem sine qua non „dostąpienia” (do) tej (diachronicznej, pozaczasowej, „będącej się” non stop) „transmisji” jest rzeczywista, prawdziwa pokora.

O ileż prawdziwsza i trudniejsza od tej (będącej artykułem dewocji), do której się nas namawia, wprawia od stuleci, a mającej swój wyrazisty, mitologicznie obwiedziony mocnym konturem przymiotów obiekt (Patris nostri) — będącej de facto zdaniem całej swojej władzy wyboru, suwerenności, na antropomorficzny byt nadrzędny, swoistą transakcją handlową (ja Ci dam siebie, a Ty mi w zamian <pojmowane jako bez-pieczeństwo od niepewności, od zmiany> zbawienie) — jakże podobną do sprzedawania (za pokój wieczny tym razem) duszy, częstokroć zaś wręcz groteskowym upokorzeniem, lękliwym (bojaźń boża?), pochlebczym, budzącym co najwyżej litość, albo i politowanie — płaszczeniem.

Jednak użyłem słów przekaz i dostępuje, co świadczyć się zdaje o pewnym gradiencie kompetencji i sugestii, że dostępując — korzystamy. Przeciwnie — stąd przekaz ujęty w cudzysłów. Zresztą to jest, ogólnie, obszar — jeśli nie zawieszenia, to pulsowania, migotania znaczeń, gdzie znakomita większość przydatnych tu, swojskich pojęć, okazuje się bardzo wątpliwymi przyrządami, dlatego, gdy już się do nich uciekać, lepiej cechować je znakiem umowności — choćby cudzysłowu[2].

Ale do rzeczy — o czym jest ta Czysta Informacja, której się „dostępuje” (w cudzysłowie, bądź bez)? Co daje wzniesienie się na taki poziom świadomości, że nie tylko można (dajmy na to) nie jeść, ale jeszcze... Co? I po co? Czemu się tam wpychać? (Jeśli wolno się tak obcesowo, w tym przybytku ducha, wyrażać.) Odpowiedź — kłopotliwa. Za przyczynek niech posłuży pewna przypowieść. To

 

bardzo trudny ustęp z tzw. Kazania na górze [Ewangelia wg Mateusza[3], 5,3]: Makarioi oi ptochoi to pneumati oti auton estin e basileia ton ouranon (Szczęśni nędzarze ducha, ich jest bowiem królowanie[4] niebieskie[5]) — z całego kontekstu wynika, że chodzi o prześladowanych przez ciemną tłuszczę[6] świadków Prawdy, czemu jednak Jezus nazywa ich nędzarzami ducha? Ptochoi to ludzie wyzuci ze wszystkiego, pariasi nie mogący nawet nająć się do pracy za strawę i dach nad głową; pokrewne temu słowu ptosso to kulić się, kurczyć — tak przed zimnem, jak w obliczu wystawienia na wszelki cios. A więc to nie tylko nędznicy, ale ludzie nadzy, a pamiętać należy, że przez dalsze (bez mała) dwa tysiąclecia dostatek będzie się wiązał z bezpieczeństwem, a nie posiadający nic, będą ustawicznie igrzyskiem przeciwności losu. Czego więc mówca od słuchaczy oczekuje? Czy chce jedynie przekazać, że ostatni będą pierwszymi, a pierwsi ostatnimi [Mt 20,16[7]] — że wezmą odwet na doczesności? Że ich poniżenie zostanie nagrodzone w zaświecie? Nie myślę. Do jednych wszak „powieda w przypowieściach” (en parabolais[8]; Mt 13,10), do inych mawia wprost — wszystko zależy, czy komu dane jest poznać misteria (tajemnice) królowania (basileias — władztwa, powodowania wpływami, misternego nastawiania, sterowania, a wreszcie i stwarzania) niebieskiego (ouranon to z pewnością nie niebiosa jako sklepienie niebieskie, czy przestrzeń nadniebna, ale — one w nas i pomiędzy nami[9]) — jeśli kto został wprawiony w posłudze — rozumie i tam jest, kto nie — temu i co ma, odjętym będzie [Mt 13,12[10]] (bo się z treści wypatroszy). Tak więc, rekapitulując: (ojciec duchowny) naucza o przekroczeniu przywiązania — primo: trudnym dziele odsupłania, odplątania węzła uwikłań rzeczowych, doczesnych (ubóstwo pojmowane literalnie), secundo: piętro głębiej — o ubóstwie (nędzy), nagości ducha, a więc o uwolnieniu od przywiązań psychicznych — przede wszystkim o wyzwoleniu od odruchów, nawyków, obyczajów [Łk 9,59[11]], a wreszcie i od istotnych organów samej osoby — całego bagażu spowitych emocjami engramów pamięci[12], skrzeplin i skrofułów doświadczonego bólu — lecz nie od summy osoby jako pozawerbalnej, pozafabularnej jej treści, co jest żywotnym przejawem trwania w pokorze[13]. Rzec można, że duch rozpoznaje wówczas, w stanie nędzy — siebie, swoje czyste, nieskalane ja — bo nic już nie ma, nic, co by nie było nim, bo został tych rozmaitych mebli, przyrządów, aparatów zbawiony. Jezus nie zaprasza do udziału w przyszłej władzy, ale stawia znak równości pomiędzy tak pojętą nędzą ducha a nacechowanym mistycznie rozumianą świętością nowego gatunku powszechnym kapłaństwem — bowiem owa nędza implikuje wprost królowanie, nie jest jego warunkiem, ale jest z nim tożsama. A więc makarioi oi ptochoi — zaprawdę szczęśni nędznicy.



[1] Spotkał mnie zarzut niezrozumienia pojęcia łaski. W rewanżu winienem może przypomnieć (adaptując) Mickiewicza: czemu mi zarzucacie, że źle o łasce piszę, kiedy piszę o łasce z pełnym rozmysłem tak właśnie. Łaska sensu stricto nie może być pojmowana w oderwaniu od podmiotu (obszaru? przestrzeni?) łaskawcy — łaski udzielającego, lub atrybuty (przymioty) łaski udostępniającego. Właśnie Patris nostri — bytu o większych kompetencjach poznawczych i sprawczych.

Samo pojęcie łaski jest składową lękowego paradygmatu, sytuującego słabego, nieświadomego (przyszłości zwłaszcza), zalęknionego człowieka w czyhającym na każdy jego błąd (zły wybór) świecie; zaś afiliacja do przemożnej mocy, której zaś ten groźny świat musi ulec (bo się jej boi), jest pokusą nie do przezwyciężenia. Łaska więc jest przez byt wyższy ontycznie: dawana, zesłana, udzielana, przez niższy zaś: otrzymana, uzyskana, wyjednana, wymodlona, wystarana.

Próby zidiomatyzowania pojęcia łaski — mające za cel jego swoiście pojętą autonomizację (uniezależnienie od hipotetycznego bytu poza światem) (sam się tak pojmowanym pojęciem łaski posługiwałem) — muszą narażać na połowiczną „dzielność”, nośność, zdolność znaczeniową — ponieważ rudymentami powiązań z owym bytem zawsze będzie podszyte.

Niesymetryczna relacja z Bogiem daje nadzieję na „wzmożenie człowieczeństwa”, na „ubogacenie” go bez kosztownej rezygnacji z (a choćby zawieszenia prawomocności) aparatów oglądu — świata i siebie, ze znajomych przyzwyczajeń, obrzędów, na podkręcenie napięć (uatrakcyjnienie), podniecenie fabuły, wprowadzenie nowej, c i e k a w e j  intrygi — niczym wyrafinowanego podkładu muzycznego do naszego filmu, przyprawy intelektualnej, mieszczącej się jednak w obrębie paradygmatu, nie wymagającej ani dramatycznych przemeblowań (czy wręcz mebli porzucania), ani — zwłaszcza — tego paradygmatu przekraczania (metanoja — Łk 4,17). W gruncie rzeczy jest jednak rodzajem usankcjonowania niedojrzałości, niesamodzielności, a wreszcie nieodpowiedzialności.

Tak pojęta łaska jest przede wszystkim przedmiotem, fantem w relacji pomiędzy bytami. Co znamienne dla przedmiototwórczego paradygmatu lęku (i jest dlań). Byt wyższy daje, a niższy przyjmuje i ma. I można prawomocnie orzec, że obdarzony łaską Pańską, że ją posiada.

[2] Kiedy obszar znaczeń został wytyczony, można by na powrót zacząć mówić o łasce — jako o stanie zmienionej, otwartej świadomości, „natchnienia” (w sensie idiomatycznym, nie — etymologicznym) — pod warunkiem niezbędnego napięcia uwagi (czujności), przy każdorazowym jego przywołaniu — by nie dać się znieść inercyjnemu balastowi wyobrażeń do słowa przyczepionemu.

[3] Zdumiewającą paralelę dla Mateuszowego Kazania na górze daje w swojej ewangelii Łukasz [6,20]. Rzec by należało — zlaicyzowaną, spłaszczoną, wyzutą z impulsu sprawczego, jaki niesie przeszywający tekst Mateusza. Ciekawe, że wielu badaczy skłania się ku przekonaniu, że Łukasz spisywał i z Marka, i Mateusza. Byłaby to więc interpretacja, rodzaj przekładu na konserwatywny system pojęciowy (w podobnym duchu, jak przeciwstawione w przyp. 4 królestwo i królowanie). Zestawienie ustępów z obu ewangelii:

Mateusz [5,3]:

I otworzywszy swe usta, nauczał ich mówiąc: Szczęśni nędzarze ducha, ich jest bowiem królowanie  niebieskie. Szczęśni bolejący, oni bowiem będą pocieszeni. Szczęśni łagodni, bowiem oni odziedziczą ziemię. Szczęśni łaknący i pragnący sprawiedliwości, bowiem oni będą nasyceni. Szczęśni litościwi, bowiem oni litości doznają. Szczęśni czyści sercem, bowiem oni Boga ujrzą. Szczęśliwi pokój czyniący, bo oni synami Boga zostaną nazwani. Szczęśni prześladowani z powodu prawości, bowiem ich jest królowanie niebieskie. Szczęśniście, gdy lżyliby was i prześladowali, i kłamliwie wylewali złość na was z mego powodu. Radujcie się i weselcie, bowiem nagroda wasza wielka w niebiosach. Tak bowiem prześladowali proroków przed wami. [na podst. Grecko-polski Nowy Testament. Wydanie interlinearne z kodami gramatycznymi, tłum. R. Popowski, M. Wojciechowski, Warszawa 1994]

Łukasz [6,20]:

I on podniósłszy oczy jego na uczniów jego mówił: Szczęśliwi biedni, bo wasze jest królestwo Boga. Szczęśliwi zgłodniali teraz, bo nasyceni będziecie. Szczęśliwi, płaczący teraz, bo śmiać się będziecie. Szczęśliwi jesteście, kiedy będą nienawidzili was ludzie i kiedy oddzielać będą was. I będą lżyli, i odrzucać będą imię wasze jako złe z powodu Syna Człowieka. Uradujcie się w ów dzień i podskoczcie, oto bowiem zapłata wasza wielka w niebie. Według tego samego bowiem czynili prorokom — ojcowie ich. Lecz biada wam — bogatym, bo otrzymujecie pociechę waszą. Biada wam — nasyceni teraz, bo głodni będziecie. Biada wam — śmiejący się teraz, bo boleć będziecie i zapłaczecie. Biada, kiedy (o) was dobrze będą mówić wszyscy ludzie, według tego samego bowiem czynili kłamliwym prorokom — ojcowie ich. [Grecko-polski Nowy Testament… dz.cyt.]

[4] Słowo basileia jest najczęściej przekładane rzeczownikowo — jako królestwo, ale w ewangelii zastępuje hebr. melek, malkut, co oznacza tak królestwo, jak królowanie. Tu — z przyczyn zasadniczych — przyjmuję wykładnię czasownikową, która — moim zdaniem — implikuje zbawczą metanoję, w odróżnieniu od prowokującej fatalne skojarzenia (i zapętlenie) mitotwórcze — rzeczownikowej.

[5] Przekł. L.R.

[6] Pośród niej i pozornych mędrców — faryzeuszy i uczonych w piśmie.

[7] Tak będą ostatni — pierwszymi i pierwsi — ostatnimi. [Grecko-polski Nowy Testament… dz.cyt.]

[8] I podszedłszy, uczniowie rzekli mu: Dlaczego w przykładach mówisz im? On zaś, odpowiadając, rzekł im, że: Wam dane jest poznać tajemnice królestwa niebios, tamtym zaś nie jest dane. [Grecko-polski Nowy Testament… dz.cyt.]; Tedy przystąpiwszy uczniowie, rzekli mu: Dlaczegoż im w podobieństwach mówisz? A on odpowiadając, rzekł im: Wam dano wiedzieć tajemnicę królestwa niebieskiego, ale onym nie dano. [Biblia Gdańska, 1632.]

En parabolais — od para (obok, poza, przy) ballein (rzucać, miotać, ciskać) — spolszczane również jako: w przykładach, w podobieństwach. (Przerzutnia?, przymiot?, przemiot?, zamiot?, pocisk?).

[9] Łk 17,20 — Zapytany zaś przez faryzeuszy, kiedy przychodzi królestwo Boga, odpowiedział im i rzekł: Nie przychodzi królestwo Boga w sposób obserwowalny. Ani powiedzą: Oto tu, lub: Tam. Oto bowiem królestwo Boga jest wewnątrz was. [na podst. Grecko-polski Nowy Testament… dz.cyt.]

[10] Kto bowiem ma, dane będzie mu i będzie uczyniony obfitującym, kto zaś nie ma, i co ma, zabrane będzie od niego. [Grecko-polski Nowy Testament… dz.cyt.]

[11] Powiedział zaś [Jezus] do drugiego: Towarzysz mi. On zaś powiedział: [Panie,] zezwól mi, odszedłszy, najpierw pogrzebać ojca mego. Powiedział zaś mu: Zostaw (by) — martwi (pogrzebali) — swoich martwych, ty zaś, odszedłszy, oznajmiaj — królestwo — Boga. [Grecko-polski Nowy Testament… dz.cyt.]

[12] Jakże odpowiednie zdaje się tu do przytoczenia opinii Jana od Krzyża, twierdzącego, że o ile uda się człowiekowi umartwić pamięć, wówczas będzie tylko o krok od doskonałego i szczęsnego stanu zjednoczenia z Bogiem.

[13] Wcześniej [Łk 4,17] Jezus mówi: Metanoeite, h’ggiken gar h’ basileia ton ouranon — Przemieńcie [umysł, nastawienie, widzenie siebie i świata, tego, co doczesne i święte] się, przybliżyło się bowiem królowanie niebieskie [na podst. Grecko-polski Nowy Testament… dz.cyt.].

 

http://www.gnosis.art.pl/e_gnosis/anthropos_i_sophia/robakiewicz_lech_tresc_naprzeciw_tresci1.htm
Zapisane

Wierzę w sens eksploracji i poznawania życia, kolekcjonowania wrażeń, wiedzy i doświadczeń. Tylko otwarty i swobodny umysł jest w stanie odnowić świat
east
Moderator Globalny
Ekspert
*****
Wiadomości: 620


To jest świat według Ciebie i według mnie


Zobacz profil
« Odpowiedz #1 : Styczeń 29, 2010, 23:48:58 »

Treść na przeciw treści. A nam dowodów potrzeba, z których wynika to, co umyślimy sobie w teorii ...

moje Mrugnięcie
Zapisane

..  " wszystkie te istnienia, które Cię otaczają są w Tobie " naucza   Mooji -  " są w Twoim umyśle, są w  Twojej świadomości . Wydaje Ci się , że patrzysz na inne ludzkie umysły , ale wszystkie te umysły egzystują w Tobie ponieważ Ty jesteś tym, który je postrzega. TO JEST ŚWIAT WEDŁUG CIEBIE "
Michał-Anioł
Moderator Globalny
Ekspert
*****
Wiadomości: 669


Nauka jest tworem mistycznym i irracjonalnym


Zobacz profil
« Odpowiedz #2 : Luty 05, 2010, 20:58:10 »

Przytoczony tekst został wygłoszony w 1929 roku i pozornie dotyczy konkretnego zdarzenia, jakim było odejście Jiddu Krishnamurtiego od doktryny Towarzystwa Teozoficznego. Pozornie, albowiem przekaz zawarty w tym tekście nie stracił NIC na aktualności.

Kontekst historyczny zdarzenia był następujący:
W 1909 r. C. W. Leadbeater, jeden z przywódców Towarzystwa Teozoficznego, ogłosił, że Nauczyciel Świata, bodhisattwa Maitreja, przemówi wkrótce do ludzkości, używając w tym celu ciała 14-letniego wówczas hinduskiego chłopca, Jiddu Krishnamurtiego. W celu przygotowania ludzkości na przyjście Nauczyciela Świata założono w 1911 r. Zakon Gwiazdy na Wschodzie, który w latach 1920. zrzeszał ok. 15 tysięcy członków. Krishnamurti był od dziecka przygotowywany do tej kluczowej w historii naszej cywilizacji chwili, kiedy to Maitreja, Przełożony Hierarchii Duchowej Wniebowstąpionych Mistrzów, miał zabrać głos i pokierować losami ludzkości. A jednak... zrezygnował z tego zaszczytu bycia głosem i ciałem Maitreji - przynajmniej w takiej formie, jaką Towarzystwo Teozoficzne chciało mu narzucić. Bo o tym, że Pan przemawiał przez niego, gdy rozwiązywał Zakon Gwiazdy na Wschodzie, świadczy ponadczasowośc tego tekstu.

Jiddu Krishnamurti (1929 r.)

Rozwiązanie Zakonu Gwiazdy

za: Schodami Do Nieba:
całość tu:
http://www.schodamidonieb...swoje&Itemid=57




Dziś rano zastanowimy się nad rozwiązaniem Zakonu Gwiazdy. Wielu to ucieszy, innych chyba zmartwi. Ale nie chodzi tu ani o radość ani o smutek, jest to bowiem, jak zamierzam wyjaśnić, nieuniknione.
Pamiętacie może opowieść, jak to diabeł szedł ze swym przyjacielem ulicą i jak ujrzeli przed sobą człowieka, który zatrzymał się, podniósł coś z ziemi, obejrzał i włożył do kieszeni. Przyjaciel zapytał diabła: "Co on podniósł?", ten zaś odparł "Podniósł odrobinę Prawdy". "To chyba bardzo dla ciebie niekorzystne?", rzekł przyjaciel. "Ależ nie", odparł diabeł, "pozwolę mu ją teraz zinstytucjonalizować" [I am going to let him organise it].


Twierdzę, że Prawda jest krainą bez dróg i że nie można zbliżyć się do niej po żadnej ścieżce, nie zbliża do niej żadna religia, żadna sekta. Taki jest mój punkt widzenia i obstaję przy nim w sposób absolutny i bezwarunkowy. Prawda, będąc nieograniczoną, nieuwarunkowaną, nieosiągalną na jakiejkolwiek drodze, nie może zostać zinstytucjonalizowana; nie należy też tworzyć żadnej organizacji, która by wiodła czy siłą prowadziła ludzi jakąś ścieżką. Jeśli to najpierw zrozumiecie, to ujrzycie, jak niemożliwym jest zinstytucjonalizować wiarę. Wiara jest sprawą czysto osobistą, nie możecie, nie wolno wam jej instytucjonalizować. Jeśli się to uczyni, to umiera ona i ulega krystalizacji, staje się wyznaniem, sektą, religią, którą narzuca się innym.

To właśnie wszyscy próbują na całym świecie czynić. Zawęża się prawdę i czyni z niej zabawkę dla ludzi słabych, dla tych, którzy są chwilowo niezadowoleni. Prawdy nie da się sprowadzić w dół, to raczej jednostka zdobyć się musi na wysiłek, by się do niej wznieść. Nie możecie sprowadzić szczytu góry w dolinę. Jeśli chcecie zdobyć szczyt góry, musicie przejść przez dolinę i wspiąć się na zbocza nie lękając się niebezpiecznych przepaści. Wy wspiąć się musicie ku Prawdzie, jej nie można dla was "obniżyć" czy zinstytucjonalizować. To przede wszystkim organizacje podtrzymują zainteresowanie ideami, ale organizacje budzą jedynie zainteresowanie zewnętrzne. Zainteresowanie, które nie jest zrodzone z miłości Prawdy dla niej samej, a jedynie wzbudzone przez organizację, jest bezwartościowe. Organizacja staje się szkieletem, do którego jej członkowie mogą się wygodnie dopasować. Oni nie pożądają już Prawdy czy szczytu góry, ale raczej wyszukują sobie wygodne miejsce lub pozwalają, by umieściła ich tam organizacja i uważają, że organizacja będzie w ten sposób wiodła ich do Prawdy.

Jest to zatem pierwszy powód dla którego, z mego punktu widzenia, należy Zakon Gwiazdy rozwiązać. Wbrew temu utworzycie zapewne inne Zakony, nadal będziecie należeć do innych organizacji szukających Prawdy. Nie chcę należeć do żadnej organizacji duchowego typu, proszę, zrozumcie to. Skorzystam na przykład z usług organizacji, która zawiezie mnie do Londynu; to jest organizacja zupełnie innego typu, organizacja jedynie techniczna, niczym poczta bądź telegraf. Podróżowałbym korzystając z samolotu czy parowca, są to jedynie fizyczne urządzenia nie mające nic wspólnego z duchowością. Twierdzę, powtarzam, że żadna organizacja nie może wieść człowieka do tego, co duchowe.

Jeśli w tym celu tworzy się organizację, to staje się ona podporą, źródłem słabości, zniewolenia; musi ona paraliżować jednostkę, przeszkadzać jej wzrastać, ustanawiać swą wyjątkowość, zależną od odkrycia, samemu dla siebie, tej absolutnej, nieuwarunkowanej Prawdy. Jest to zatem drugi powód dla którego zdecydowałem, skoro jestem już Naczelnikiem Zakonu, Zakon rozwiązać. Nikt na tę moją decyzję nie wpłynął.

Nie jest to żaden wspaniały wyczyn, nie chcę bowiem mieć wyznawców i mówię to serio. Z chwilą, gdy za kimś idziecie, przestajecie podążać za prawdą. Nie interesuje mnie, czy zważacie na to, co mówię, czy nie. Pragnę czegoś w świecie dokonać i dokonam tego z niewzruszonym skupieniem. Interesuje mnie tylko jedna istotna rzecz: uczynić człowieka wolnym. Pragnę uwolnić go od wszelkich klatek, od wszelkich lęków, nie chcę zaś zakładać religii, nowych sekt, ani też ustanawiać nowych teorii czy nowych filozofii. Zapytacie mnie naturalnie, dlaczego podróżuję po świecie nieustannie przemawiając. Powiem wam, z jakiego powodu tak czynię: nie bym pragnął wyznawców, nie bym chciał mieć grono wybranych uczniów. (Jakże ludzie lubią być inni od swych bliźnich, choćby mieli odróżniać się czymś bezsensownym, absurdalnym i trywialnym. Nie chcę tych absurdów popierać.) Nie mam uczniów, nie mam apostołów, czy to na tej Ziemi czy w dziedzinie ducha.

Nie pociąga mnie też urok pieniędzy ani pragnienie wygodnego życia. Gdybym chciał wieść wygodne życie nie przyjeżdżałbym na obóz i nie mieszkałbym w wilgotnym kraju. Mówię otwarcie, bo chciałbym to ustalić raz na zawsze. Nie chcę wieść z roku na rok tych dziecinnych debat.
Pewien prowadzący ze mną wywiad reporter uważał rozwiązanie organizacji mającej wiele tysięcy członków za wspaniały wyczyn. Był to dla niego wielki akt, powiedział "Co będzie pan potem robił, jak będzie pan żył? Nie będzie pan miał wyznawców, ludzie nie będą pana słuchać". Jeżeli znajdzie się choćby pięciu ludzi, którzy będą słuchać, którzy będą żyć, którzy będą mieć twarze zwrócone ku wieczności, to wystarczy. Po co mieć tysiące nie rozumiejących, zabalsamowanych od stóp do głów w przesądzie, nie pragnących nowego, którzy raczej przetłumaczą to, co nowe tak, aby zadowalało ich bezpłodne, ociężałe jaźnie? Jeśli mówię ostro, proszę, nie zrozumcie mnie źle, nie jest to przejaw braku współczucia. Gdy udajecie się do chirurga na operację, to czy nie czyni dobra operując was również wtedy, gdy wywołuje to ból? Jeśli więc ja, podobnie, mówię ostro, nie wynika to z braku prawdziwego uczucia - a wręcz przeciwnie.
Mam, jak powiedziałem, tylko jeden cel: uczynić człowieka wolnym, pchnąć go ku wolności, pomóc mu wyzwolić się od wszelkich ograniczeń, bo tylko to da mu wieczne szczęście, to nieuwarunkowane urzeczywistnienie siebie.

Ponieważ ja jestem wolny, nieuwarunkowany, pełny - nie jestem częścią Prawdy, prawdą względną, ale Prawdą pełną, która jest wieczna - to pragnę, by ci, którzy chcą mnie zrozumieć, byli wolni; ale nie by za mną szli i uczynili ze mnie klatkę, która stanie się religią, sektą. Raczej powinni wolni być od wszelkich lęków - od lęków religijnych, od lęku o zbawienie, od lęku duchowości, od lęku o miłość, od lęku przed śmiercią, od lęku przed samym życiem. Tak jak artysta maluje obraz, ponieważ malowanie sprawia mu radość, ponieważ wyraża w ten sposób siebie, bo to jest jego chwała i dobro, tak ja to czynię, i to nie dlatego, bym czegokolwiek od kogokolwiek pragnął.

Wy przyzwyczajeni jesteście do autorytetu, do poczucia autorytetu, o którym sądzicie, że zaprowadzi was na wyżyny ducha. Sądzicie i macie nadzieję, że ktoś inny, za pomocą swych nadzwyczajnych mocy - cudu - przenieść was może w ten świat wiecznej wolności, która jest szczęściem. Cały wasz pogląd na życie opiera się na tym autorytecie.

Słuchacie mnie od trzech lat, a nie zaszła w was, z paroma wyjątkami, żadna zmiana. Przeanalizujcie teraz moje słowa, bądźcie krytyczni, tak byście mogli zrozumieć całkowicie, do głębi. Jeśli szukacie autorytetu, by zawiódł was na wyżyny ducha, to automatycznie zmuszeni jesteście wokół tego autorytetu stworzyć organizację. Przez samo tworzenie tej organizacji, która, jak sądzicie, dopomoże temu autorytetowi zaprowadzić was na wyżyny ducha, zamykacie się w klatce.
Jeśli mówię otwarcie, to pamiętajcie, proszę, że nie czynię tak dlatego bym był szorstki, okrutny, ani by ponosił mnie entuzjazm w dążeniu do celu, ale dlatego, że pragnę, byście zrozumieli moje słowa. Właśnie po to tu jesteście i tracilibyśmy czas, gdybym swego punktu widzenia nie wyjaśnił jasno i stanowczo.

Przez osiemnaście lat przygotowywaliście się na Przyjście Nauczyciela Świata. Przez osiemnaście lat organizowaliście się, szukaliście kogoś, kto napełni wasze serca i umysły radością, kto przekształci całe wasze życie, kto da wam nowe rozumienie, kto wzniesie wasze życie na nową płaszczyznę, kto udzieli wam nowej zachęty, kto was wyzwoli - i oto spójrzcie, co się dzieje! Rozważcie, zastanówcie się samodzielnie i stwierdźcie, w jaki sposób wiara ta was odmieniła. Nie chodzi o powierzchowną różnicę polegającą na noszeniu gwiazdki - to jest trywialne, absurdalne. W jaki sposób taka wiara wymiotła z życia wszelkie rzeczy nieistotne? Oto jedyny sposób oceny: W jaki sposób wzrosła wasza wolność, wielkość, o ile bardziej zagrażacie każdemu społeczeństwu opartemu na fałszu i rzeczach nieistotnych? Na ile członkowie tej organizacji, Zakonu Gwiazdy, odmienili się?

Jak powiedziałem, przygotowywaliście się na moje przyjście przez osiemnaście lat. Nie dbam o to, czy wierzycie, że jestem Nauczycielem Świata. To zupełnie nieważne. Skoro należycie do organizacji Zakonu Gwiazdy, poświęcaliście swoją energię uznając, że Krishnamurti jest Nauczycielem Świata - częściowo lub całkowicie: całkowicie dla tych, którzy naprawdę szukają, a tylko częściowo dla tych, których zadowalają ich własne półprawdy.

Przygotowywaliście się od osiemnastu lat i spójrzcie, jak wiele przeszkód piętrzy się na drodze waszego zrozumienia, jak wiele powikłań, jak wiele rzeczy trywialnych. Wasze przesądy, wasze lęki, wasze autorytety, wasze kościoły nowe i stare - wszystko to, jak twierdzę, przeszkadza rozumieniu. Nie mogę wyrażać się jaśniej. Nie chcę, byście się ze mną zgadzali, nie chcę, byście za mną szli, chcę, byście zrozumieli to, co mówię.

To zrozumienie jest konieczne, bowiem wasza wiara was nie przeobraziła, a jedynie uwikłała; także dlatego, że nie chcecie widzieć rzeczy takimi, jakie są. Chcecie mieć swych własnych bogów - nowych bogów zamiast starych, nowe religie zamiast starych, nowe formy zamiast starych - a wszystko to równie bezwartościowe, a wszystko to przesądy, ograniczenia, kule inwalidzkie. Zamiast dawnych duchowych rozróżnień macie nowe duchowe rozróżnienia, zamiast dawnych religijnych wyznań macie nowe wyznania. Życie duchowe was wszystkich zależy od kogoś innego; od kogoś innego zależy wasze szczęście i oświecenie. I choć przygotowywaliście się na moje przyjście przez osiemnaście lat, to gdy powiadam, że te wszystkie rzeczy są zbędne, gdy powiadam, że musicie wszystko to odrzucić i w sobie szukać oświecenia, chwały, czystości i nieskazitelności jaźni, nikt z was uczynić tego nie chce. Może tylko nieliczni, ale bardzo, bardzo nieliczni.

Po co nam więc organizacja?

Po co ludzie fałszywi, hipokryci, mieliby iść za mną, wcieleniem Prawdy? Proszę, pamiętajcie, że moje słowa nie są szorstkie czy nieprzyjazne, ale że znaleźliśmy się w sytuacji, gdy musicie ujrzeć rzeczy takimi, jakimi są. Powiedziałem rok temu, że nie pójdę na kompromisy. Wówczas niewielu mnie słuchało. W tym roku stawiam sprawę absolutnie jasno. Nie wiem, jak wiele tysięcy na całym świecie - członków Zakonu - przez osiemnaście lat przygotowywało się na moje przyjście, a teraz nie chce słuchać tego, co mówię, w sposób bezwarunkowy, pełny.

Po co nam więc organizacja?

Jak już powiedziałem, celem moim jest uczynić ludzi bezwarunkowo wolnymi; twierdzę bowiem, że jedyna duchowość to nieskazitelność jaźni, która jest wieczna, to harmonia między rozumem a miłością. Oto jest absolutna, bezwarunkowa Prawda, która jest samym życiem. Dlatego chcę uczynić człowieka wolnym, radosnym niczym ptak na czystym niebie, niczym nie obarczonym, niezależnym, a w tej wolności pełnym zachwytu. I ja, na którego przyjście przygotowywaliście się przez osiemnaście lat, teraz powiadam, że musicie być wolni od tych wszystkich rzeczy, wolni od swych powikłań i zagmatwań. W tym celu niepotrzebna jest wam organizacja oparta na duchowej wierze. Po co nam organizacja dla pięciu czy dziesięciu ludzi na świecie, którzy rozumieją, którzy walczą, którzy odrzucili wszystko, co trywialne? A ludziom słabym i tak żadna organizacja nie może dopomóc w znalezieniu Prawdy. Prawda bowiem jest w każdym człowieku; ona nie jest ani daleko ani blisko; ona wiecznie jest tutaj.

Organizacja nie może was wyzwolić. Nikt z zewnątrz nie może was wyzwolić; nie może was wyzwolić żadna zorganizowana religia, żadne złożenie siebie w ofierze dla sprawy; nie może was wyzwolić żadne dopasowanie się do organizacji ani pogrążenie się w pracy. Pisząc listy używacie maszyny do pisania, ale nie stawiacie jej na ołtarzu i nie oddajecie jej czci. A tak właśnie postępujecie gdy organizacje stają się dla was najważniejsze. "Ilu ona liczy członków?" - oto pierwsze pytanie zadawane mi przez wszystkich dziennikarzy. "Ilu ma Pan wyznawców? Na podstawie ich liczby ocenimy, czy to, co Pan mówi, jest prawdą czy fałszem". Nie wiem, ilu ich jest. Nie obchodzi mnie to. Jak powiedziałem, gdyby choć jeden człowiek zyskał wolność, to by wystarczyło.

Wyobrażacie sobie, że tylko pewni ludzie dzierżą klucz do Królestwa Szczęścia. Nikt go nie dzierży. Nikt nie jest do tego upoważniony. Ten klucz to wasza własna jaźń i jedynie w rozwoju, oczyszczaniu i nieskazitelności tej jaźni jest Królestwo Wieczności.
Zrozumcie zatem, jakim absurdem jest cała ta wzniesiona przez was struktura, poszukiwanie pomocy z zewnątrz, uzależnienie od innych swego dobrego samopoczucia, swego szczęścia, swej siły. Znaleźć to wszystko możecie tylko w sobie.

Po co nam więc organizacja?

Przywykliście do tego, by wam mówiono, jak dalece jesteście zaawansowani, jaki jest wasz duchowy stan. Jakże to dziecinne! Któż oprócz was samych powiedzieć wam może, czy wewnątrz jesteście piękni czy brzydcy? Któż oprócz was samych powiedzieć wam może, czy jesteście nieskazitelni? Jesteście w tych sprawach niepoważni.

Po co nam więc organizacja?

Ale ci, którzy naprawdę chcą zrozumieć, którzy usiłują znaleźć to, co wieczne, bez początku i bez końca, ci pójdą razem z większą mocą i zagrożą wszystkiemu, co nieistotne, złudom, cieniom. I skupią się, staną się płomieniem, bowiem oni zrozumieli. Takie grono musimy stworzyć i to jest moim celem. Bowiem z tego prawdziwego zrozumienia powstanie prawdziwa przyjaźń. Bowiem z tej prawdziwej przyjaźni - jakiej zapewne nie znacie - powstanie prawdziwa współpraca ze strony każdego. A to nie z powodu autorytetu, nie dla zbawienia, nie by poświęcać się dla sprawy, ale dlatego, że naprawdę rozumiecie, a zatem możecie żyć w wieczności. Jest to coś większego od wszystkich przyjemności, od wszelkiego poświęcenia.
Oto parę powodów, dla których, po dwuletnim głębokim namyśle, podjąłem tą decyzję. Nie jest to chwilowy impuls. Nikt mnie do tego nie namówił - w takich sprawach namowom nie ulegam. Przez dwa lata o tym myślałem, powoli, starannie, cierpliwie i teraz zdecydowałem, jako jego Naczelnik, Zakon rozwiązać. Wy możecie utworzyć inną organizację i oczekiwać kogoś innego. Mnie to nie obchodzi, tak jak nie obchodzi mnie tworzenie nowych klatek i nowych do tych klatek dekoracji. Interesuje mnie jedynie to, by uczynić ludzi absolutnie, bezwarunkowo wolnymi.


Powyższy tekst zaczerpnięto ze strony Dzieje Religii, Filozofii i Nauki Wojciecha Sady
Tytuł oryginału: The Dissolution of the Order of the Star. Ommen: Star Publishing Trust 1929, 14 s.
Tłumaczenie z angielskiego Wojciech Sada
Zdjęcie Jiddu Krishnamurtiego pochodzi z zasobów Wiki Commons, zostało udostępnione przez Bibliotekę Kongresu USA i nie jest chronione prawami autorskimi



post VAV EL z http://kodczasu.ronus.pl/forum/viewtopic.php?p=31409#31409
http://www.schodamidonieb...swoje&Itemid=57
Zapisane

Wierzę w sens eksploracji i poznawania życia, kolekcjonowania wrażeń, wiedzy i doświadczeń. Tylko otwarty i swobodny umysł jest w stanie odnowić świat
east
Moderator Globalny
Ekspert
*****
Wiadomości: 620


To jest świat według Ciebie i według mnie


Zobacz profil
« Odpowiedz #3 : Luty 06, 2010, 14:20:50 »

Niezwykły człowiek. I bardzo wiele racji w tym, o czym pisze. Każdy człowiek powinien mieć prawo do takiej wolności  i żadna organizacja nie powinna temu człowiekowi niczego dyktować. Co więcej - sami powinniśmy uwolnić się od struktur organizacji.
Ale jak w tym kontekście brzmi prawda ( o ile to jest prawda ) " człowiek to istota społeczna " ?

Jak traktować SAMOORGANIZACJĘ  ?
Ten nauczyciel daje pewne wskazówki  "Wyobrażacie sobie, że tylko pewni ludzie dzierżą klucz do Królestwa Szczęścia. Nikt go nie dzierży. Nikt nie jest do tego upoważniony. Ten klucz to wasza własna jaźń i jedynie w rozwoju, oczyszczaniu i nieskazitelności tej jaźni jest Królestwo Wieczności.
Zrozumcie zatem, jakim absurdem jest cała ta wzniesiona przez was struktura, poszukiwanie pomocy z zewnątrz, uzależnienie od innych swego dobrego samopoczucia, swego szczęścia, swej siły. Znaleźć to wszystko możecie tylko w sobie."


Bardzo ciekawe co Krishnamutri miał na myśli mówiąc  :
"Mam, jak powiedziałem, tylko jeden cel: uczynić człowieka wolnym, pchnąć go ku wolności, pomóc mu wyzwolić się od wszelkich ograniczeń, bo tylko to da mu wieczne szczęście, to nieuwarunkowane urzeczywistnienie siebie. "

"Wyzwolenie od wszelkich ograniczeń  " byłoby "nice", ale czy mowa tu również o ograniczeniach związanych na przykład z potrzebami ciała , a w tym jedzenia czy picia lub np ochrony przed mrozem ? Wspomniane ograniczenia jednak SAMO-ORGANIZUJĄ nasze życie w określony sposób wymuszając na nas określone zachowanie . Aby zdobyć jedzenie musimy pracować, albo wyhodować sobie pożywienie sami.
Odżywianie się praną byłoby tu jakimś rozwiązaniem, ale musiałoby być efektywne, proste i bezwysiłkowe, aby opłacało się na nie przejść.
Zapisane

..  " wszystkie te istnienia, które Cię otaczają są w Tobie " naucza   Mooji -  " są w Twoim umyśle, są w  Twojej świadomości . Wydaje Ci się , że patrzysz na inne ludzkie umysły , ale wszystkie te umysły egzystują w Tobie ponieważ Ty jesteś tym, który je postrzega. TO JEST ŚWIAT WEDŁUG CIEBIE "
Strony: 1   Do góry
  Drukuj  
 
Skocz do:  

Powered by SMF 1.1.11 | SMF © 2006-2008, Simple Machines LLC | Sitemap
BlueSkies design by Bloc | XHTML | CSS

Polityka cookies
Darmowe Fora | Darmowe Forum

watahafernflower skandynawistyka zagroda-slonca proskills fox